Bunzings en een das

Bunzings en dassen zal je niet vaak in het wild zien.

Ze zijn niet alleen schuw, het zijn bovendien nachtdieren. 

In Drenthe is er sinds enige tijd een observatiehut waar je ze kan zien. 

De beheerder heeft de dieren langzaam maar zeker aan een bepaalde lichtsterkte laten wennen,

waardoor je ze 's avonds goed kan observeren.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

Als de lightbox in Google niet werkt helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.

De lightbox werkt daar wel.

Toen wij ons kort voor zonsondergang in de hut installeerden waren de bunzings al uitstekend te zien.

Het was wel even zoeken naar de juiste camera-instellingen - vooral welke ISO waarde een goede combinatie vormde met de sluitertijd - maar toen dat eenmaal gelukt was kon het feest beginnen.

Ik had een enkele keer een bunzing levend in het wild gezien - snel een pad overstekend - en een keer een drietal tegelijk als verkeersslachtoffer dood langs de weg.

Zo mooi als we ze nu konden zien was voor mij een belevenis.

Er bleek hier een gezinnetje met drie jongen in de omgeving een hol te hebben.

Op een gegeven moment zag ik een ouder met twee jongen.

Ze waren wat onrustig, net of ze ergens op wachtten.

Nauwelijks ingezoomd leverde ook een prachtig beeld op.

Met mijn 100-400 mm lens varieerde ik voornamelijk tussen 200 en 400 mm.

Al gauw werd duidelijk waar de dieren op wachtten. 

Er werd een prooi - een flinke rat - op een voor ons gunstige plek aan de grond vastgemaakt.

Het was maar goed dat de rat met een soort draad was vastgemaakt, 

want anders waren de bunzings er ongetwijfeld snel met hun "vangst" vandoor gegaan.

Later lukte het een van de bunzings om hem los te  trekken en toen was het gelijk over met de show.

Als je nog nooit een bunzing zo hebt zien smullen schiet je natuurlijk massa's plaatjes

 (op stand "stille continue opnamen" om zo weinig mogelijk geluid te maken).

Dat het goed smaakte was overduidelijk.

We hadden er geen idee van hoeveel bunzings we hebben zien eten.

Als de zichtbare bunzing uit beeld verdween wist je niet of  het dezelfde of een familielid was die de schranspartij voortzette.

Een keer zagen we twee bunzings ieder aan een eind van de rat trekken.

Helaas leverde dat voor mij geen geslaagde plaat op.

Het zijn felle roofdiertjes.

Je ziet dat niet alleen als er een concurrent verschijnt, maar ook aan de manier waarop ze de rat aanpakken.

Er werd flink aan de rat gerukt om er een aantrekkelijk stuk af te trekken.

En toch kunnen ze er lief uitzien.

Er waren ook een paar eieren neergelegd.

Ik stond ervan te kijken hoe vlot ze een ei tussen hun voorpoten pakken en ermee uit het zicht verdwijnen.

Ongeveer een uur lang konden we volop genieten van de bunzings, gemeten vanaf het moment dat we in de hut geïnstalleerd waren.

Daarna kwamen ze nog regelmatig terug, maar steeds kort.

Bunzings zijn snel en beweeglijk.

Later op de avond kwamen ze even poolshoogte nemen, maar verdwenen even snel als ze verschenen.

Mooie beelden leverde dat niet meer op.

Stoeien met de ISO waarden was nog een hele klus. 

 De waarden varieerden voornamelijk tussen 3200 en 5000.
Bovendien heb ik gewerkt met onderbelichting om overbelichte kleuren bij de dieren te voorkomen.

Minder ISO kon waarschijnlijk wel, maar dan moest je de sluitertijd wel goed in de gaten houden.

Ik wilde wel graag scherpe beelden.

Nog een laatste als afsluiter van de beelden van de bunzing(s).

We waren ook gekomen voor dassen.

We waren erop voorbereid dat ze hooguit een minuut of 20 te zien zouden zijn.

Rond kwart over 8 had een van de bunzings de resten van de rat losgetrokken, waarna hij verdween met zijn prooi.

Om kwart voor 10 was daar plotseling een das.

Langzaam maar zeker kwam hij uit het donker tevoorschijn.

Wat een indrukwekkend gezicht!

Snuffelend en wroetend zocht hij naar voedsel.

Hier was hij in vrijwel volle glorie te zien.

In het voorjaar had ik voor het eerst levende dassen gezien - waar ik later dit jaar nog een keer op terug kom - maar op deze manier vond ik het indrukwekkender.

Hij trok zich niets aan van een bunzing die soms voorbij schoot.

Nog een laatste blik.

Plotseling stoorde hij zich ergens aan, keerde zich om en verdween in het donker om niet meer terug te keren.

Hij was er iets meer dan 10 minuten geweest.

Er blijken soms meerdere dassen te verschijnen, maar wij moesten het met deze kanjer doen.

Hoe dan ook, een onvergetelijke ervaring.