Ransuilen

Uilen, ik zie ze zelden, maar ik zie ze graag.

Van Maria kreeg ik de tip over een locatie waar ik ze zou kunnen vinden.

Het bleek een gouden tip, want ik zag er een twaalftal.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Een deel van de uilen zat hoog in de bomen of verscholen tussen de bladeren.

Gelukkig voor mij zat er een aantal zowel tamelijk vrij als op een aantrekkelijke hoogte.

Ze zaten een beetje te suffen, maar toch hielden ze mij goed in de gaten.

Als ik mij wat verplaatste werd ik duidelijk door de vogels gevolgd.

Ransuilen (Asio otus) zoeken elkaar in het najaar op en vormen dan groepen die tot meer dan 30 stuks kunnen oplopen.

Deze uil was lastig te fotograferen want vaak zat de tak voor zijn ogen.

Het was namelijk wat winderig en daarom moest ik de momenten van afdrukken goed kiezen.

De rechter ransuil hield mij aanvankelijk scherp in de gaten, maar na een tijdje geloofde hij het wel en sloot zijn ogen.

De andere uil was oplettender, zij het hier met slechts één oog.

Ik heb ervoor gekozen om hier alleen plaatjes te laten zien waarbij de ogen zichtbaar zijn.

De uilen gaven mij wel een "Big brother" gevoel.

Onder de bomen heb ik geen braakballen gevonden.

Terwijl ik omhoog keek naar de uilen boven mij kletste er op een gegeven moment witte smurrie een paar meter naast mij op de grond.

Ik had het kunnen weten, uilen moeten ook wel eens iets kwijt.

Deze uil was de producent.

Was het natuurlijke aandrang of wilde hij mij iets duidelijk maken?

Hoe dan ook, meer actie was er niet.

Het voelde goed om er na lange tijd weer een aantal te zien.