Sri Lanka - Varanen en krokodillen

In deze door het coronavirus gedomineerde tijd heb ik tijd genoeg om terug te kijken op onze reis door Sri Lanka.

We waren net op tijd terug, 15 maart, omdat toen de problemen in Sri Lanka begonnen en de maatregelen in Nederland aangescherpt werden.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel

Ook al ben ik begonnen met een baby landvaraan, ik ga nu eerst verder met een Indische varaan, ook wel watervaraan (Varanus salvator) genoemd.

Tijdens een wandeling schrok hij van ons en plonsde in het water.

Gelukkig zat er wel een hek tussen ons.

Het was een indrukwekkend dier.

Varanen zijn inclusief staart meestal gemiddeld 1.5 m meter lang maar mannetjes kunnen wel 3 m worden.

Het was wel een goede binnenkomer omdat we die dag net gearriveerd waren en een eerste rondwandelingetje over het park rond het hotel maakten.

De volgende morgen, voor het ontbijt, nodigde uit om opnieuw wat rond te kijken.

Opnieuw kwam ik een watervaraan tegen, die rustig naar mij toe zwom maar bij nader inzien toch voor een andere koers koos.

Dat kwam mij niet slecht uit. 

Watervaranen staan in de lijst van gevaarlijkste reptielen wereldwijd op plaats drie.

Hij passeerde mij op korte maar veilige afstand.

Lang leve mijn 400 mm lens!

Onze reis bevatte een flink aantal natuurparken.

Op één van de safari's zagen we deze moeraskrokodil (Crocodylus palustris) relaxen in een meertje.

Het was heet (ca. 35 graden C) en zonnig.

Een flinke krokodil was al genoeg opgewarmd en had een plek in de schaduw opgezocht.

Zo slim zijn ze ook wel, oververhitting was er niet bij.

Wel jammer van de te donkere foto.

Wat verderop dook er één bij het naderen van onze jeep in het water.

Het keiharde licht was niet te vermijden, ondanks veel onderbelichten.

Hij ging verbluffend snel het water in, waarbij we weer eens een andere kijk op deze dieren kregen.

Hoe anders was het 's morgens vroeg bij de net pas opkomende zon. 

Veel warmere kleuren, zelfs een kleur die je normaal niet bij krokodillen ziet.

Het was een fors exemplaar dat besloten had zich niet te verroeren.

Wij bleven op veilige afstand.

Landvaranen (Varanus Bengalensis) zagen we het meest van de drie.

Dit kleintje zat in en rond een boom bij de ingang van een van de nationale parken.

Een leuk intermezzo als je toch moet wachten op mensen die voordat de safari begint nog even naar het toilet willen.

Deze varaan liep in de berm toen wij een fietstocht maakten.

Hij was grotendeels verscholen tussen de begroeiing waar hij naar voedsel zocht.

Ze leven vlakbij de bevolking die ze als ongevaarlijk beschouwt.

Ze eten insecten, slangen, hagedissen en eieren maar bijvoorbeeld geen huisdieren.

De vele loslopende honden hebben niets van ze te duchten.

We konden er heel dichtbij komen.

Varanen kraken vaak termietenheuvels, die ze als een geschikte woonplaats beschouwen.

Deze varaan voelde zich helemaal thuis op het terrein rond een Boeddhistische stupa.

We kregen uitgebreid de kans om hem te vereeuwigen.

Hij verdiende dat ook, het was een prachtig volwassen exemplaar.

Zij lijken gevaarlijk, maar zijn dat uitsluitend als ze zich bedreigd voelen.

Let eens op zijn nagels.

Uit een jeep konden we hem tijdens een safari op deze manier bekijken.

Zowel de varaan als wij voelden ons hierbij niet bedreigd.

Als je zo'n kolossaal dier  ziet houd je natuurlijk voldoende afstand, vooral als je niet weet hoe het kan reageren.

Hagedissen waren er ook, vaak in een rommelige omgeving.

Maar daarover één van de volgende keren.

Pareltjes

In de Toolenburgerplas bij Hoofddorp vertoefde enkele maanden een parelduiker (Gavia arctica).

Dat was lekker dichtbij, zodat ik er zonder ver te moeten rijden een aantal keren naar op zoek kon gaan.

Ik zag de vogel een aantal keren, maar slechts één keer kwam hij voldoende dichtbij de oever.
In de Nieuwe Meer kon je met een beetje geluk in diezelfde tijd een ijsduiker (Gavia immer) zien.
Helaas zat het daar toen niet mee.
Achteraf zag ik op waarneming.nl dat hij toen ik er was net aan de andere kant van de plas goed te zien was geweest, helaas.

Het is vervelend dat de lightbox niet werkt.

Als iemand weet hoe je dat kan oplossen dan hoor ik het graag.

Zo begon het.
Goed te zien, maar natuurlijk veel verder weg dan ik graag wilde.

Het zat die dag wel mee, want de vogel zwom niet veel later prachtig in beeld vlakbij de rietkraag langs de oever.

De beleving was heel anders dan vorig jaar bij de Haarrijnseplas, maar ook hier was ik meer dan tevreden mee.
Hier bleef het bij, want na een paar duiken was hij weer naar het midden van de plas verhuisd.

De ontmoeting met de wisenten eerder dit jaar was uitstekend bevallen, de omgeving trouwens ook.
We kozen een dag met schitterend weer om een wandeling te maken en samen met mijn vrouw ging ik op weg door het duingebied.
Ook al zouden we geen wisenten zien, dan was in ieder geval de wandeling de moeite waard.

De wisenten zagen we opnieuw, rustig herkauwend in een duinpan uit de wind.

Enkele dieren stonden een tijdje afgezonderd van de rest.

Het zijn kuddedieren, dus het was niet verrassend dat deze kolos de andere wisenten weer opzocht.

Het merendeel spande zich niet méér in dan hier te zien is.
Waarom zouden ze ook?

Deze wisent heeft een halsband met GPS.
De GPS werkt niet altijd naar behoren, waardoor  het een gok blijft waar de kudde is.
Het is duidelijk dat wij geluk hadden, want het is tenslotte een groot gebied waar ze zich kunnen bevinden.
Van 1 maart tot 1 september is het wisentenpad gesloten.

Lightbox
Wie zijn reactie op mijn blog niet kwijt wil raken door op een foto te klikken, raad ik aan de tekst te kopiëren en deze na het bekijken van de foto weer te plakken in het tekstvak, enz.

Covid-19
De afgelopen weken ben ik in Sri Lanka geweest.
De problemen met het corona-virus werden daar pas aan het eind van onze reis merkbaar, in de vorm van het sluiten van scholen.
We konden zonder problemen het land verlaten en zondagmorgen op een tamelijk stil Schiphol arriveren.
Sinds die tijd is het er zowel in Sri Lanka als in Nederland niet makkelijker op geworden.

Hierbij een voorproefje van onze reis:

Een watervaraan (Varanus salvator) zwom heel rustig in het rimpelloze water bij het hotel waar wij de eerste dag verbleven.

Een blauwe kitta (Urocissa ornata) verraste ons op een van de laatste dagen in het regenwoud.
De vogel is endemisch voor Sri Lanka.

De komende tijd zal ik proberen blogs bij te lezen.
 Ik zal mij echter vooral bezig houden met het uitzoeken van de berg aan foto's die ik aan onze reis heb overgehouden.

Zuidpier - Sneeuwgorzen

Sneeuwgorzen (Plectrophenax nivalis) verschijnen vrijwel iedere winterperiode op het strand van de Zuidpier van IJmuiden.

De aantallen variëren:  in januari zag ik er drie, in februari slechts een.

Groepen van 15-20 vogels zijn echter geen uitzondering.

Het is vervelend dat de lightbox niet werkt.

Als iemand weet hoe je dat kan oplossen dan hoor ik het graag.

De kleuren kunnen flink verschillen, zoals hierboven goed te zien is.
Links een vrouwtje, rechts een mannetje.

De vogels waren wel voorzichtig maar niet erg schrikkerig.
Ze kwamen ook redelijk dichtbij.

Het vrouwtje is duidelijk donkerder dan het mannetje.

Er waren niet veel anderen bezig met fotograferen, bovendien waren er geen honden in de buurt.

Tussen allerlei aangespoelde resten vinden de vogels genoeg te eten.
De achtergrond was hier niet ideaal , maar teveel klagen is niet op zijn plaats.

Af en toe zochten ze het wat hogerop, ver weg vliegen deden ze echter niet.

Hoewel dit mannetje nog een flinke gedaantewisseling moet doormaken voordat hij zijn zomerpak aan heeft mag hij over dit kostuum niet klagen.

Een beetje ijdel was hij wel, want hij kwam behoorlijk dichtbij om zich eens goed te laten vereeuwigen.

George Michael had een duidelijke voorkeur voor de kant van zijn gezicht die op de foto mocht komen.
Zou deze sneeuwgors dat ook hebben?

Hij werkte lekker mee, dus het zal wel meevallen.

Ook het vrouwtje voelde zich op haar gemak.
De fotografen bewogen heel rustig en bleven vrij laag bij de grond.

Zo komen ze de winter wel door.

In februari ontmoette ik deze dame, scharrelend tussen de begroeiing.

De zon kwam net over de duinenrand heen en zorgde voor dit opvallende effect.

Helemaal in de schaduw zag ze er toch wat anders uit.
Wel lekker vrij overigens.

Als je laag bij de grond blijft hippen ze soms naar je toe.
Deze dame dacht daar anders over, zij deed precies het tegenovergestelde.

Met deze beelden moest ik tevreden zijn, want even later vloog ze weg.
Tevreden wás ik.
Wat zou het mooi zijn om ze nog eens in IJsland te zien in de zomer.
Ik heb ze daar ooit gezien en dat smaakt nog steeds naar meer.

Vledder - Dassen

Uit de duisternis kwam de das op een drafje aangelopen.

Daarna liep hij behoedzaam naar de liggende boomstam.

Hier hadden we op gehoopt, maar zeker niet gerekend.

Het is vervelend dat de lightbox niet werkt.

Als iemand weet hoe je dat kan oplossen dan hoor ik het graag.


Afgezien van de wolf is de das het grootste roofdier van Nederland.
Mannetjes kunnen een kop-romplengte hebben van wel 80 cm, waar dan nog een staartlengte bij komt van ongeveer 15 cm; vrouwtjes zijn iets kleiner.

Ter vergelijking: een vos heeft een kop-romplengte van ca. 40 cm.

In 2018 hadden we al eens een hut bezocht waar we vooral bunzings en ook korte tijd een das hadden gezien.
De hut waar we nu waren was gerenoveerd en tip-top geschikt voor een langdurige observatie van wild.
We keken onze ogen uit toen het dier volledig in beeld kwam.

Op zoek naar verborgen voedsel dook hij van achter de stam op.
Wat een beest!

Zorgvuldig ging hij aan de slag.
Hij was ongetwijfeld veel meer ontspannen dan wij.
Met een hoog adrenalinegehalte in het bloed en een verhoogde hartslag schoten wij plaatjes met de camera op de geluidloze repeteerstand.
Storende geluiden moesten uiteraard vermeden worden.

Meer en meer kwam hij tevoorschijn, geen enkel ander dier in de buurt.
De ratten die we regelmatig zagen bleven nu onzichtbaar.

Volledig ingezoomd (400 mm) kreeg je de das zo in beeld.

Onverstoorbaar ging de das verder.
Op onze display konden we nauwelijks zien of de plaatjes gelukt waren.
We hadden het advies gekregen om dit nauwelijks te verlichten, om het risico van oplichtende beelden zo veel mogelijk te voorkomen.
De dieren moesten tenslotte niet afgeschrikt worden.

Natuurlijk speel je wat met de afstand om gevarieerde beelden te krijgen.

En toen opnieuw helemaal in beeld, in het volle licht.
 En wat te denken van deze instellingen?
1/60, f/5, ISO 6400, 1,7 stop onderbelicht.
Natuurlijk moet je thuis dan nog wat bewerken (wel bescheiden), maar dan heb je wel een plaat waar je tevreden mee bent.
Gelukkig bewoog de das niet zo snel als de bunzings.

Nog een laatste beeld, voordat hij zich weer in de duisternis terugtrok.
Hij was er 5 minuten geweest (21.49-21.54 uur)
Het voelde alsof het veel langer was.

En toen, om 23.38 uur was hij er weer!
Of, toch niet, het was een andere das.
Als je in het bijzonder voor marters komt word je toch wel heel erg verwend als je twee keer een das ziet.

Deze das bleef meer verscholen.
Het leek wel of hij nogal vuil was door aarde op zijn vacht.

Om 23.42 uur vond hij het mooi geweest en was hij in een oogwenk verdwenen.

Opnieuw een kort bezoek, slechts 4 minuten.

In de vrije natuur zal je ze niet makkelijk zo fraai in beeld kunnen krijgen.

Ook op deze plaats is hun gedrag onvoorspelbaar, ze komen wanneer ze zelf willen.

Als ze weten dat daar iets te halen is neemt natuurlijk de kans toe dat je ze prachtig in beeld kunt krijgen.

Het was een onvergetelijke ervaring.