AWD - Augustus 2021 deel 1

Augustus bood mij een uitgelezen kans om een zomerblog eens te kunnen beginnen met een zomervlinder (Geometra papilionaria), een nachtvlinder die ik pas één keer eerder had gezien.

Hij zat op een ochtend opvallend en rustig op een varenblad, zodat ik hem goed kon bekijken en op de plaat zetten.

Het is altijd afwachten hoe lang een vlinder blijft zitten, 

maar deze gunde mij alle tijd om er met mijn macrolens beelden van te maken.

Zomervlinders blijken niet zeldzaam te zijn, maar omdat het nachtvlinders zijn zie je ze niet vaak.

Nog een laatste om deze serie van de zomervlinder te besluiten.

De platen die ik op mijn blog laat zien zijn maar zelden op een zelfde dag gemaakt.

Het geeft mij daardoor de mogelijkheid om zo veel mogelijk variatie in een post te laten zien.

Een heel vertrouwde vlinder in de duinstreek is het bruine zandoogje (Maniola jurtina).

Er zijn meer soorten zandoogjes, zoals het bonte zandoogje (Pararge aegeria), dat ik tamelijk vaak tegenkwam.

Voor de broodnodige variatie heb ik een vooraanzicht van deze vlinder gemaakt.

Alle argusvlinders (Lasiommata megera) die ik zag hadden een voorliefde voor rustplaatsen die ik niet mooi vond.

Je hebt het niet altijd voor het kiezen.

Er fladderden ook enkele heivlinders (Hipparchia semele) rond, 

die helaas geen enkele keer met hun vleugels gespreid wilden gaan zitten.

Het was al weer een tijd geleden dat ik ze gezien had.

Dagpauwogen (Aglais io) heb ik net als tijdens andere zomers weer regelmatig gezien.

Ze mogen hier niet ontbreken.

Keizersmantels (Argynnis paphia) komen de laatste jaren jaarlijks in het duingebied voor, 

dit jaar volgens mij wat meer dan vorig jaar.

Ze zijn de grootste vertegenwoordigers van de parelmoervlinders.

Zoals waarschijnlijk wel bekend zijn de mannetjes meer oranje gekleurd, de vrouwtjes meer bruin.

Ik vind het altijd een uitdaging om te proberen ze met een goed passende achtergrond te fotograferen.

Paringen waren er deze keer niet bij, 

maar ik was allang tevreden dat ik geen moeite had om een geschikt fotomodel te vinden.

Nog een laatste  voordat ik overstap op sprinkhanen.

Op een niet al te zonnige augustusmorgen werd ik verrast door een flink aantal verschillende soorten sprinkhanen.

Ik kan er deze keer twee laten zien.

De grote groene sabelsprinkhaan (Tettigonia viridissima) viel door zijn formaat natuurlijk het eerst op.

Meestal kom ik er maar één op een dag tegen, maar nu zaten er zeker een stuk of 5-6 in een bos pitrus.

Uiteraard ben je dan nieuwsgierig hoe dat komt.

Die vraag werd niet direct beantwoord.

Ze waren wel bereid om vaak even stil te zitten, zodat ik er plaatjes van kon maken.

Toen zag ik tot mijn verbazing een vrouwelijke sprinkhaan met een flinke uitstulping bij het achterlijf.

Ik had geen idee wat dit was.

M.b.v. het forum van waarneming.nl kreeg ik een website waar ik het antwoord kon vinden.

Het blijkt dat het gaat om een spermatofoor, 

een zaadpakketje dat door het mannetje bij de cloaca van het vrouwtje wordt afgezet.

Het vrouwtje neem dit pakketje via haar cloaca op zodat haar eitjes kunnen worden bevrucht.

Ik weet niet of het ook op deze sprinkhanen van toepassing is, maar bij sommige insecten wordt de cloaca van het vrouwtje door het spermatofoor afgesloten zodat een concurrent van haar partner haar niet meer kan bevruchten.

De bovenstaande plaat is weliswaar wat rommelig, maar het ging mij hier vooral om het spematofoor.

Het was dus blijkbaar wat drukker dan anders met sabelsprinkhanen omdat er minstens één tot een paring bereid vrouwtje was.

Tot besluit nog een andere sprinkhaan:

Dit is een zeldzame sikkelsprinkhaan (Phaneroptera falcata), waarvan ik er minstens drie heb gezien in de buurt van de sabelsprinkhanen.

Het was voor het eerst dat ik deze sprinkhanensoort heb gezien.

Hiermee zijn de verrassingen in de maand augustus nog niet op.

Maar daarover een volgende keer.