Natuurpark Lelystad

In Natuurpark Lelystad kan je als het meezit elanden, edelherten, wilde zwijnen, Pater Davidsherten, wisenten, przewalskipaarden en moeflons zien. Ze leven hier min of meer in het wild, maar wel in afgezette gebieden.
Een toevallige ontmoeting met een bever of otter is ook nog mogelijk.
Op de hieronderstaande website is  informatie over het park te vinden:
www.flevo-landschap.nl  

Wij zijn er op 13 juni geweest en hebben o.a. elanden,  wisenten, Pater Davidsherten en Aziatisch kleinklauwotters gezien. De tijd ontbrak om het hele park rond te wandelen.

Een eland (Alces alces) heeft een schouderhoogte van meer dan 1,70 meter en een lichaamslengte van ongeveer 3 meter. Stieren kunnen wel 500 kilogram wegen. Koeien zijn aanmerkelijk lichter, zo’n 250 tot 380 kilogram. Alleen de mannetjes hebben een gewei, dat op volle grootte zo’n 6 tot 8 kilo kan wegen. Elk najaar wordt het gewei afgeworpen en in de zomer van het volgende jaar is het nieuwe gewei volledig ontwikkeld.
Zijn vacht is grijsachtig tot donkerbruin, de snuit en de poten zijn lichter. Hij heeft een handige grijplip waarmee hij bladeren en takken van bomen en struiken kan plukken.

In september begint de bronsttijd. Dan gaan de stieren op zoek naar koeien. Om indruk te maken op rivalen laat de elandstier voortdurend een dof gebrul horen en slaat hij met zijn grote gewei tegen de bomen. Bij ontmoetingen tussen twee stieren kunnen er gevechten plaatsvinden, waarbij soms zelfs de dood erop volgt. Één stier dekt meerdere vrouwtjes. Na een draagtijd van 35 tot 38 weken brengt de elandkoe meestal een of twee jongen ter wereld. Deze worden een half jaar gezoogd. De jongen blijven bij de moeder tot de volgende dracht zich aandient. Dit is over het algemeen een jaar.

 Elanden komen voor in het noorden van Europa en Azië, van Scandinavië tot Siberië. In Europa breiden ze zich uit in zowel zuidelijke als westelijke richting. Ook komen elanden voor in Alaska, Canada en in het noorden van de Verenigde Staten, maar deze soort is nog groter. De mannetjes van deze eland krijgen een plaatgewei dat wel 20 kilo kan wegen!

In 1975 was de eland de eerste diersoort die naar Natuurpark Lelystad kwam. De elanden hebben een eigen territorium gekregen in het midden van het park. In augustus 2002 arriveerde er een jonge stier vanuit een dierentuin in Tsjechië om elandkoe Kanjer gezelschap te gaan houden in haar grote gebied. Helaas is Kanjer in 2003 overleden. Sindsdien was de elandstier alleen. Maar op 30 november 2004 arriveerden twee nieuwe jonge elandkoeien om de elandstier gezelschap te houden. Ondertussen zijn er ook vier jongen geboren.

Aziatische kleinklauwotters zie je ook wel in dierentuinen. In dit park is de kans dat je deze otters ziet veel groter dan dat je een Europese otter zult zien.

Ze waren druk bezig om stro te verzamelen en zo een soort nest te maken, waarin ze samen in het zonnetje gingen liggen.

 

In een van de plassen was een lepelaar aan het vissen. 

Na enkele "maaibewegingen" had hij een vis te pakken.

(Door dubbelklikken op een foto is dat beter te zien )

 

Op een aantal plaatsen in het park nestelen ooievaars. Slechts één keer zagen we een ooievaar broeden. Jonge vogels hebben we niet gezien.

En dan zijn er nog de Pater Davidsherten (Elaphus davidianus)

Het hert komt aan zijn naam door de Franse missionaris en natuuronderzoeker pater Armand David. Hij ontdekte het hert in 1865 in een jachtpark van de keizer in Beijing. Soms wordt het hert ook wel ezelhert genoemd. 

 

Het hert heeft een schouderhoogte van ongeveer 110 cm en kan zo’n 150-200 kilo wegen. In gevangenschap kan een hert ongeveer 20 jaar oud worden. De vacht is roodbruin, vermengd met grijs. De buik, de poten en de ringen rond de ogen zijn wit. De staart is veel langer dan die van elk ander hert en heeft een witte pluim. De voorste stang van het gewei is gevorkt en de achterste is recht en dun. 

Het gewei is eigenlijk omgekeerd in vergelijking met het

gewei van andere herten. Alleen het mannetje heeft een gewei. Herten ouder dan acht jaar werpen het gewei soms wel tweemaal per jaar af. Het zomergewei is vaak veel groter dan het wintergewei. 

 

De bronsttijd van de Pater Davidsherten begint in mei, vandaar dat het zomergewei groter is dan het wintergewei. Wanneer de bronsttijd begint, vormen de hinden groepen, deze worden harems genoemd. De harems worden aangevoerd door een hert. Rivaliserende herten vechten vaak om het bezit van de harem. Vaak zijn het schijngevechten, maar soms worden concurrenten wel ‘geforkeld’.

Dat wil zeggen dat het hert zijn gewei diep in het lichaam van de rivaal steekt. De bronsttijd duurt tot eind augustus. Het Pater-Davidshert is geslachtsrijp vanaf 14 maanden. Na een draagtijd van 250 dagen wordt er één kalf geboren in maart, april of mei.

In het wild is het dier al rond 1900 uitgestorven. Wel kwamen ze nog voor in de keizerlijke tuinen in Beijing, waarvandaan pater Davids ze naar Engeland haalde. Ten tijde van de Boxer opstand in China zijn de laatste exemplaren in China afgeschoten. Hertog van Bedford, die in zijn dierentuinen de laatste 18 herten bezat, is toen weer gaan fokken. Begin jaren 80 is een aantal Pater Davidsherten met succes geherintroduceerd in een reservaat in China. 

Tijdens het "burlen" loopt het water het hert in de bek: alleen al de geur van een hinde laat hem kwijlen.

 Dit hert lag aan de waterkant in de zon, er blijkbaar in berustend dat hij geen harem heeft.

 Maar deze denkt er anders over als je ziet hoe hij zich heeft opgedoft. Af en toe liet hij zijn machtige geluid horen.

Deze dames vonden het allemaal prima, want zij waren toch al veroverd door een in hun ogen aantrekkelijke man.

 Tot besluit deze wilde zwaan die zichzelf een uitgebreid bad gunde. Een wilde zwaan? 

Die zijn in de zomer toch niet in Nederland? Inderdaad, we kunnen wel raden hoe het komt.

 Deze badscène mag er zijn. 

Toen ik thuis mijn foto's bekeek viel het mij pas op dat de vogel gekortwiekt was. De foto's waarop dat te zien is laat ik hier niet zien.

Een mooie actie om mee te besluiten.

Wij waren al eens eerder in dit natuurpark geweest. Ik kan iedereen aanraden om er een keer naartoe te gaan. Wij zullen dat zeker doen, vooral om de wisenten (die zich nu niet fotogeniek gedroegen), przewalski paarden, moeflons en edelherten op te zoeken.