NOORD-INDIA - Dierenwereld deel 2 (tijger?)

In Kanha NP begon de dag al direct met een zeer bijzonder moment. Het was net half 7 geweest en het was nog maar nauwelijks licht geworden. Opeens zagen we een luipaard, een dier dat in de nationale parken zelden wordt waargenomen. De dag - onze laatste in een NP - kon hierdoor al niet meer stuk.
Verderop volgen de andere foto's.

Zouden we toch nog een tijger zien?

De pootafdrukken hadden we intussen al een aantal keren gezien.

Soms waren ze hooguit enkele uren oud.

Een mannetje had krabsporen op een boom achtergelaten.

Er lagen zelfs wat uitwerpselen vlakbij de boom.

En dan deze sporen.


Ze zijn  niet van een mens, maar van een beer.
Helaas, hier bleef het bij.

Gelukkig was er nog veel meer te zien.

 Langoeren hebben vanuit hun hoge posities een goed zicht op de omgeving. 

Ze slaan alarm als ze iets verdachts zien, bijvoorbeeld een roofdier.

Ze zijn vaak samen met axisherten (spotted deer, axis axis).

Langoeren en axisherten  houden samen de omgeving goed in de gaten.

Axisherten zijn de meest voorkomende hertensoort in de nationale parken.

 Ze zijn het favoriete voedsel van tijgers.

Opvallend was dat een groot aantal mannetjes een volgroeid gewei had.

Bovendien joegen ze achter de vrouwtjes aan alsof het bronsttijd was.

Meestal waren langoeren en axisherten zeer rustig.

Sommige mannetjes hadden een begin van een gewei zoals hierboven te zien is.
Sommige anderen pronkten met een bastgewei.
Kortom, drie verschillende fasen in de ontwikkeling van een gewei in dezelfde tijd van het jaar.
Een duidelijk verschil  met bijvoorbeeld damherten.

Een van de dames op haar mooist.

"Big brother was watching" in het licht van de ondergaande zon.

 Kan het nog mooier?

 Bijzonder voor het Kanha NP zijn de Barasinghaherten (swamp deer, rucervus duvauceli)), die hun voedsel grotendeels uit het water halen. De kop verdwijnt dan tot aan het gewei onder water.

De opgekrulde bovenlip van het mannetje wijst erop dat hij geuren van de vrouwtjes probeert op te vangen.
De paartijd van deze herten valt in november en december.

Barasinghaherten horen tot de bedreigde diersoorten. Men schat dat er in India nog zo'n 3000-4000 dieren voorkomen.

In het Kanha NP heeft men nog een populatie van 60-100 dieren.

Terug naar het luipaard:

Er stond een aantal auto's voor ons, de lichtcondities waren allesbehalve goed, 

maar wat waren we blij met dit moment.

Even uitrekken .........

....... waarna hij zich op zijn mooist liet zien.

Wat wil je dan nog meer?

Natuurlijk, als het even mogelijk is ook nog een tijger.

Ongeveer drie kwartier nadat we het luipaard hadden gezien zagen we :

een tijgerin!

Vanuit onze positie zag ik haar even aan de linkerkant van de weg. Daarna stak ze buiten ons zicht de weg over, maar ze kwam achter de auto's te voorschijn en liep een stukje langs de bosrand.

Ook nu lieten de lichtcondities veel te wensen over, 

maar we waren natuurlijk buitengewoon enthousiast over dit moment.

Onze reisgroep was verdeeld over drie jeeps.

Alleen degenen  die in onze jeep zaten hebben de tijger kunnen zien.

De ultieme bekroning van een bijzondere reis!

Er volgt nu nog één blog dat aan Noord-India gewijd is, als vervolg op het eerste bericht over onze India reis.