Mongolië: Niet alleen Przewalskipaarden zijn bijzonder.

Tijdens onze rondreis door Mongolië hadden wij het geluk ook  przewalskipaarden te zien, en wel in het Khustai Nuruu Nationaal Park.

Deze bijzondere paarden waren vanaf 1968 officieel uitgestorven in het wild.  In diverse dierentuinen en natuurparken was echter nog een aantal exemplaren. Door middel van fokprogramma's is het aantal dieren zodanig toegenomen dat ze weer in het wild konden worden uitgezet.

Dit is onder andere door de inzet van het Nederlandse echtpaar Bouwman  gelukt.

In diverse natuurparken in Nederland kan je deze paarden trouwens  ook zien.

Het Khustai Nuruu NP is het enige gebied, ter grootte van de provincie Utrecht, waar de paarden in het wild voorkomen. In strenge winters is er een natuurlijke selectie.
Er gaat dan weliswaar een aantal paarden dood, maar momenteel is er toch een kudde van ruim 200 dieren.

Ook al waren de lichtomstandigheden niet super, 

we waren wel heel blij dat we een zestal paarden bij een riviertje aantroffen.

Schuw waren ze wel. Dichterbij komen was niet mogelijk.

Al na korte tijd hielden de takhi's (zoals ze door de Mongolen genoemd worden) het voor gezien en liepen op hun gemak de helling op.

De naam przewalski hebben de paarden gekregen van de Pool Przewalski die ze voor het eerst zag in 1878.

Maar er was nog veel meer.

Een deel van Mongolië ligt op ongeveer 2000 m hoogte.
Onder deze omstandigheden voelen de yaks zich prettig.
Regelmatig zagen we grote aantallen yaks, die net zoals andere dieren die als vee gehouden worden, vrij rondliepen.

Ze zijn goed toegerust voor barre omstandigheden.

Als je je tent wilt opzetten moet je erop rekenen dat er soms een kudde geiten of schapen in de buurt is.
Oppassen voor de uitwerpselen :)

Kuddes van schapen en geiten, vaak gemengd, horen bij het nomadenbestaan.
Als een bepaald gebied min of meer kaal gevreten is, trekken de dieren verder en de nomaden trekken met hen mee. Ze breken dan hun tenten - ger geheten - af en zetten die een stuk verderop weer op.
Er zijn geen weidegebieden zoals wij die kennen, afgezet met bijvoorbeeld prikkeldraad.

Als je voor je ger - waar we af en toe in overnachtten - zit,
kan het gebeuren dat er een kudde paarden langs komt.

Wij kregen een demonstratie paarden vangen, waarbij onder meer deze kleine ruiter liet zien wat hij kon.

Hier is hij in actie.

Een ruiter gebruikt een lange bamboestok met een lus om een paard te vangen.

Hier stormden de paarden op ons af, op zoek naar ruimte om te kunnen ontsnappen. 

Zij vonden die ruimte.
Wij waren opgelucht, want ze kwamen wel erg dichtbij.

Een gevangen paard, dat meestal nog nooit bereden is, biedt natuurlijk weerstand.

De mannen moeten goed weten wat ze doen, omdat een paard onverwachte bewegingen kan maken.

Het viel niet mee, want het paard verzette zich hevig.

Toen een ruiter eenmaal op het paard zat - altijd zonder zadel - was het verbluffend om te zien hoe snel hij het paard onder controle had en hoe het paard hem accepteerde.

Het was vanzelfsprekend een genot om van het landschap te genieten bij de ondergaande zon.

In Mongolië leven overigens meer paarden dan mensen. 

Mongolië heeft ca. 2,7 miljoen inwoners en ca. 3,2 miljoen paarden.

En dan zijn er natuurlijk de kamelen. 

In Mongolië heeft men echte kamelen. In Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Australië spreekt men wel van kamelen, maar in die landen leven uitsluitend dromedarissen die slechts één bult hebben.

Deze dame doet alsof ze te verlegen is om op de foto te gaan, alsof ze wil zeggen "Doe niet zo gek, joh".

Even later was ze wel belangstellend.

Kamelen zijn weliswaar gedomesticeerd, maar vaak zie je ze zonder herder. Iedereen weet van wie ze zijn omdat ze gebrandmerkt worden.

Ze leven vooral in de omgeving van de Gobi woestijn.

De Gobi is voor een deel een steenwoestijn: in plaats van zand zie je hele fijne steentjes.

Een kenmerkend beeld: de gers van de nomaden op de achtergrond in het grotendeels verlaten landschap.

Zo kom je ze in dit gebied regelmatig tegen.

Het voelt heel bijzonder als je vanuit je tentje - het miezerde toen een beetje - naar buiten kijkt en dan een grote kudde kamelen in het uitgestrekte landschap ziet.

Hier - met zandduinen van de Gobi  op de achtergrond - was het echt heet, zeker tegen de 40°C.

Zo passeerden ze, geen mens die ze begeleidde.

Natuurlijk krijg je de kans om op de rug van een kameel een tochtje te maken, 

leunend tegen een van de bulten.

Ze kunnen heel verwaand doen.

Ze heeft voldoende reserves (de bulten zijn stevig en hangen nauwelijks opzij) maar oh, 

wat heeft ze een vies gebit.

Na de nauwelijks vermoeiende tocht met een toerist op haar rug moest ze even uitrusten in het warme zand.

Andere kamelen namen de meer kenmerkende rusthouding aan.

Ze hebben zoals te zien is een houten pin door hun neus om ze onder controle te kunnen houden.

Bedankt voor jullie aandacht en uithoudingsvermogen!