Mongolië - Knaagdieren

In Mongolië komen nogal wat soorten knaagdieren voor.
Het was een hele uitdaging om deze razendsnelle, maar vaak ook nieuwsgierige dieren te fotograferen.

Ik begin met de Mongoolse renmuis, die ook wel Mongoolse gerbil wordt genoemd.

Ze zijn ook overdag actief. Bij een van de kampen waar we kampeerden was een grote kolonie.

Als je er rustig de tijd voor nam kon je ze op je gemak bekijken en fotograferen.

Ze zijn behoorlijk nieuwsgierig. 

Als ze even in hun hol verdwenen hoefde je nooit lang te wachten tot ze weer tevoorschijn kwamen.

 Ze renden van de ene naar de andere plek, waarbij ze zich soms in de beschutting van een graspol in het zand rond wentelden.

Men noemt ze ook wel Mongoolse woestijnmuis of woestijnrat. 

Het zijn vriendelijke beestjes die ook als huisdier gehouden worden.

Af en toe kon je ze tot op een paar meter benaderen.

De vorige opnamen zijn in de tweede helft van de middag gemaakt. 

Vanaf de hierboven staande foto zijn de foto's 's morgens gemaakt, waardoor het licht heel anders was.

Aan alle kanten kwamen de nieuwsgierige koppies boven de grond uit.

Ik wilde er eigenlijk wel twee, eventueel drie op de foto krijgen.

Dat lukte, om te beginnen is hier een tweetal.

Even later waren ze er met zijn drieën.

Zo gauw je een verkeerde beweging maakte waren ze in hun holen verdwenen.

Een heel ander beestje is dit veldmuisje, waarvan er ook nogal wat soorten voorkomen.

En dan is er de "long-tailed ground squirrel", een grondeekhoorntje dus.

Als je de staart ziet, wordt wel duidelijk dat er sprake is van een eekhoorn. 

Ze spelen graag verstoppertje met je. Kom je te dichtbij, dan zijn ze weg. 

Even later komen ze dan toch weer kijken of de kust veilig is. 

Ze vinden het ook leuk om achter de graspollen op te duiken, zodat je ze niet mooi in beeld kunt krijgen.

Hier zie je een voorbeeld van een woelmuis.

 

 Ze horen bij een grote familie van hamsters, woelmuizen, ratten en muizen.

 In Europa komen zo'n 25 soorten voor, maar op het Noordelijk afrond wel 144 ondersoorten.

Ze hebben een stompe neus, korte poten en een korte staart.

 Het aantal blijkt sterk te wisselen. 

Het ene jaar zijn er betrekkelijk weinig, het andere jaar kan er sprake van een plaag zijn.

Als laatste de pika of fluithaas die tot de haasachtigen behoort.

We hebben ze slechts op één dag gezien, maar wel in enorme aantallen.

Zoals al te zien is voelen ze zich goed thuis in een rotsachtige omgeving.

Opnieuw een beestje dat zowel nieuwsgierig als watervlug is.

Tot besluit nog deze:

Het nadeel van een groepsreis is dat je niet altijd voldoende tijd hebt om te fotograferen zoals je zou willen, maar dat weet je van tevoren.

Het licht was vaak nogal hard, maar ik had niets te kiezen.

Toch heb ik mij voor mijn gevoel wel kunnen uitleven.

In een volgend bericht over Mongolië laat ik o.a. Przewalskipaarden zien die in Mongolië weer in het wild zijn uitgezet nadat ze sinds 1968 niet meer waren waargenomen.

Wordt vervolgd.