Blauwborst, rietzanger en kleine karekiet

Soms maak je foto's die je niet zo eenvoudig op je blog kunt plaatsen, 

al is het alleen maar om te voorkomen dat je er teveel op zet.

Het leek mij deze keer wel aardig om drie zangvogeltjes wat extra aandacht te geven.

Om te beginnen is daar de blauwborst, waarmee ik dit verslag ook zal besluiten.

De rietzanger is nummer twee.

Als derde even aandacht voor de kleine karekiet. 

Deze rietzanger heb ik gezien in de Groene Jonker. 

Rietzangers waren druk aan het zingen in het riet.

Ze deden hun naam dus goed eer aan.

Het blijft opmerkelijk dat je ze de ene keer vooral hoort en nauwelijks ziet, 

terwijl ze je de andere keer veel kansen geven om ze te fotograferen.

Deze kleine karekiet heb ik in de AWD gezien.

Vrijwel onophoudelijk zingend, druk heen en weer vliegend en langs stengels omhoog klimmend.

Vaak zat hij op een onmogelijke plek, maar soms liet hij zich even zien.

Met wat geduld heb ik een aantal redelijke - vind ik zelf - plaatjes kunnen maken.

Blauwborsten maakten het mij veel makkelijker.

In de Haarlemmermeerpolder zag ik onverwacht een paartje, druk bezig met voedsel zoeken.

Hoewel het licht wat aan de harde kant was mocht dat de pret niet drukken.

Zo vaak zie ik blauwborsten ook weer niet.

Bovendien kon ik ze vrij goed benaderen.

Vaak werd deze strategische plek gekozen voordat de vogel de struiken in dook op zoek naar insecten.

Zijn partner had een andere vergelijkbare stek.

Wat zijn ze licht.

Als ze op een dun takje gaan zitten buigt dat nauwelijks.

De omgeving - en mij in het bijzonder - werd voortdurend goed in de gaten gehouden.

Op deze aanvliegtak werd even gekeken of alles veilig was.

Daarna de struiken in om de jongen te voeren.

Een kort rustmoment tussen de drukke voedselvoorziening door.

De volgende keer is het overzicht van de maand juli in de AWD aan de beurt.

AWD - Bloeddrupjes (Zygaenidae)

11 Juli moest een macrodag worden.

Ik had gehoopt op libellen en vlinders die bedekt waren met dauwdruppeltjes, maar daarvoor was het 's nachts niet voldoende afgekoeld.

Aanvankelijk vond ik helemaal niets, maar na een stuk wandelen zag ik St. Jansvlinders.

Terwijl ik een mooi standpunt zocht zag ik plotseling twee metaalvlinders, een stuk kleiner dan de St. Jansvlinders. 

Ze blijken ook tot de familie van de Zygaenidae te behoren.

Het verschil in uiterlijk van deze dagactieve vlinders  is duidelijk te zien.

De bloemen zijn in trek bij vlinders en rupsen.
Hier verstoorde de rups van de St. Jacobsvlinder de maaltijd van een St. Jansvlinder.
Toen de vlinder een voorpoot tegen de kop van de rups drukte trok de laatste zich terug.

De metaalvlinder ging vooralsnog ongestoord verder met de maaltijd.
Maar hoe heet nu de plant waar ze zo blij mee zijn?
Het ligt voor de hand om te denken dat het boerenwormkruid is.
Door het ontbreken van bloemblaadjes denk ik dat het ook duinkruiskruid kan zijn.
Of is het toch jakobskruiskruid (Jacobaea vulgaris subsp. vulgaris)?
De rups van de St. Jacobsvlinder voelt zich er in ieder geval ook thuis.
De meningen zijn verdeeld. Determineren is niet zo simpel.

Er werd gesmuld.

Bloeddrupjes of bloedvlekvlinders blijken niet alleen een vieze smaak te hebben, ze zijn ook nog giftig.
Ze blijken blauwzuur te bevatten.

De antennes zijn vaak knotsvormig of getand.

Bloeddrupje (Zygaena filipendulae)

De metaalvlinder was voornamelijk op dit deel van de plant bezig geweest,
maar ging toch op zoek naar een betere plek, met veel nectar.

Er volgde een korte ontmoeting met een St. Jansvlinder.
 Het contact bleef beperkt tot wat zwaaien met antennes en voorpoten.
De rust keerde snel terug.
De rups bleef hierbij op afstand.

Ze waren allebei druk bezig met nectar op te zuigen.
Er was plaats genoeg voor twee.

Met zo'n houding denk je toch al gauw aan Holle Bolle Gijs aan een eenvoudige doch voedzame maaltijd.

Metaalvlinder ( Adscita Statices)

Hieronder laat ik nog een viertal beelden zien van vooral de St. Jansvlinder in actie.

Maar er was nog meer te zien:

Kleine vlinders zoals de metaalvlinder moeten wel voorzichtig zijn als er zonnedauw in de buurt is.
Deze vlinder zat vastgekleefd.

Hij was niet de enige.
Dit nog kleinere vlindertje zat ook vast.

Een juffer, die net was losgekomen van de zonnedauw, bekeek alles met grote ogen.

Zo zie je maar, ook als je plan niet uitkomt, kan je wel thuiskomen met een heleboel onverwachte beelden.
De kenners weten wel dat de tijd omgevlogen is.

AWD - Roodwild

Het heeft een bijzondere bekoring om er 's morgens vroeg, heel vroeg, op uit te trekken.

De natuur begint dan langzaam te ontwaken, meestal is het doodstil.

Op 1 juli was ik al vroeg in de AWD.

Om 10 voor vijf zag ik de maan boven de bomen hangen.

Niet veel later begon de lucht rood te kleuren.

Deze foto is, net als de foto waarmee ik dit verslag ben begonnen, rond kwart over 5 gemaakt.

Alles werd rood gekleurd.

De zon was op dat tijdstip al opvallend krachtig en fel.

Het silhouet van het damhert werd mooi omrand door het erop vallende licht.

Wat later zag ik een reegeit rustig grazen op de vlakte.

Ze keek eens naar mij, ging verder met grazen, maar had blijkbaar geen zin in pottenkijkers.

Eerst ging ze in slow motion verder maar even later rende ze toch in de richting van dekking.

Geen kalfje te zien.

Dat kan natuurlijk in de dekking hebben gelegen, maar jammer vond ik het wel.

Het was al weer zo lang geleden.

 Nadat ze tussen de varens was verdwenen, dacht ik "Misschien heb ik geluk als ik een stukje omloop". 

Ik hád geluk want daar was ze weer, niet eens erg opgeschrikt toen ze mij zag.

Ik mocht zelfs nog wat dichterbij komen.

Daarna verdween ze definitief tussen de varens.

Op 6 juli ben ik opnieuw naar hetzelfde gebied gegaan.

Zoals zo vaak bleek dat iedere ochtend weer anders is.

Het werd veel minder rood, maar het licht was wel mooi en warm.

Omdat ik wat geëxperimenteerd heb met de stand SCN op mijn camera is een deel van de foto's niet geworden wat ik gehoopt had. 

Ze werden onscherp, maar al doende leert men.

Damherten liepen opnieuw rustig te grazen.

Om kwart over vijf had ik tot mijn grote plezier al een reebok achter een reegeit zien rennen.

De bronst is blijkbaar al begonnen.

Een foto daarvan laat ik hier niet zien omdat er met ISO 3200 geen mooi beeld ontstond.

Ik was allang blij om weer eens een reebok te zien, en dan nog wel in actie.

Deze foto is later gemaakt toen ik hem opnieuw tegenkwam.

Toen ik hem voorzichtig op afstand probeerde te volgen schoot er plotseling een reekalfje uit de begroeiing omhoog 

dat er als een speer vandoor ging.

Helaas geen mooie foto van de kleine, maar wel van de bok die even later op een redelijk gunstige plek stond te grazen.

Alleen al door het zien van een reebok en reekalfje kon deze dag niet meer stuk.

Het vroege opstaan heeft een aantal bijzondere momenten opgeleverd.

Om de herten zó in het vroege ochtendlicht te zien vind ik steeds weer een geweldige ervaring.

Dit beeld past echt bij de maand juli.