Lepelaars denken aan de toekomst

Op 14 maart bedacht ik 's middags dat het een goed moment was om eens te kijken of de lepelaars weer in hun vertrouwde gebiedje bij Haarlemmerliede waren teruggekeerd. 

En jawel, zeker een tiental was er min of meer druk bezig, met hun nest of met elkaar.

Eén paartje was redelijk goed te zien. De vele takken waren daar niet al te hinderlijk.

Ze waren overduidelijk al in de juiste stemming, verliefd tot over hun oren.

Opmerkelijk, want ze hadden net een paring achter de rug!

Ze liefkoosden elkaar met hun snavels langs hun nek, afwisselend links en rechts.

Het was een mooi schouwspel om ze zo bezig te zien.

Dat kon maar één ding betekenen.

Een nieuwe poging om te paren zou niet lang op zich laten wachten.

Maar nee, ze hielden er plotseling mee op.

Ik had dus kunnen genieten van hun naspel.

Op een dichterbij gelegen nest was al geruime tijd een lepelaar zeer nauwgezet bezig met het fatsoeneren van de veren.

Dat moest wel een vrouwtje zijn.

Geen detail werd overgeslagen.

Nog even wat rek- en strekoefeningen.

Daarna was ze helemaal klaar voor de komst van haar geliefde.

Daar was hij dan eindelijk.

Ze begonnen onmiddellijk met een gevarieerde begroeting.

Kijk eens naar die blik in zijn ogen.

Er was geen misverstand mogelijk.

Hij was smoorverliefd op haar.

Een eerste liefkozing aan haar rechterzijde,

gevolgd door een teder contact aan haar linkerzijde.

Hij herhaalde dat een aantal keren.

De spanning steeg.
Maar wat had hij hier gedaan?

 Een gevoelige plek geraakt? Een verleidelijk geluidje gemaakt?

Zij werd er blijkbaar door verrast.

 Flitsend snel kwam hij in actie, zij was er klaar voor.

Even snel als hij begon was de paring weer afgelopen.

Aan de opengesperde snavels te zien zou je kunnen concluderen dat het gelukt was.

Slaakte zij een juichkreet of hapte zij naar adem?

Iedereen mag voor zichzelf conclusies trekken.

Samen inspecteerden zij vervolgens het nest.

Werk aan de winkel.

Hij werd eropuit gestuurd om nog wat extra takken te halen om het nest helemaal tiptop te maken.

Hij spande zich er flink voor in.

Waarom hij nu juist díe takken wilde hebben die tamelijk ver bij hem vandaan waren is mij een raadsel.

Hier deed hij dat beter.

Soms bogen de takken behoorlijk door. 

Door het rustige weer hoefde hij zijn vleugels nauwelijks te gebruiken om in balans te blijven.

Met een "indrukwekkende" tak keerde hij weer terug bij zijn schatje.

Hij kwam een aantal keren terug om takken te halen voor de finishing touch.

Na een uurtje vond ik het mooi geweest.

Ik had het geluk gehad dat er maar weinig andere kijkers waren en dat de drukte op het fietspad meeviel.

Wellicht ga ik er nog een keer kijken als er jongen zijn.