Gewoon of grijs?

Deze vrolijke snuiter is een grijze zeehond, ook wel kegelrob genoemd (Grey seal, Halichoerus grypus).

Voor degenen die het Latijn niet beheersen, net als ik, vertel ik er nog bij dat "halichoerus" "zeezwijn" betekent en "grypus""haakneus".

Voor wat het waard is.

Op 26 februari jl zag ik haar op de Zuidpier van IJmuiden.

Aanvankelijk dacht ik dat het een gewone zeehond was, maar via waarneming.nl werd ik erop gewezen dat het een grijze zeehond was. 

Des te beter, tot nu toe had ik er nog nooit een bewust gezien.

Eerder die ochtend had ik al een gewone zeehond (Common seal, Phoca vitulina) gezien.

Het kostte wel wat moeite om hem te fotograferen want hij dook steeds onder, om op een onverwachte plek weer boven te komen.

Wat een geluk dat hij plotseling op een redelijke afstand van mij met een flinke vis in zijn bek opdook.

Dat had ik nog niet eerder gezien.

Terwijl ik druk bezig was met die zeehond kreeg ik van een kennis te horen dat ik, als ik wat verder zou lopen, 

een zeehond op de kant zou kunnen zien.

Natuurlijk had ik toen haast, want dat had ik in IJmuiden nog niet eerder gezien.

Stel je voor dat hij al weer verdwenen zou zijn, dan zou dat echt balen zijn.

Zij bleek er nog te zijn.

Bovendien was zij beslist niet van plan om er vandoor te gaan.

Zo keek deze jonge zeehond mij een tijdje aan.

Op het eerste gezicht zou je zeggen dat dit een vrouwtje is.

Ik heb eigenlijk geen idee of de geslachtsorganen bij de mannetjes zichtbaar zijn als ze niet in opgewonden staat zijn.

Het zullen niet de eerste dieren zijn die hun zaakje buiten de paartijd goed verborgen houden.

Ik ga er voor het gemak maar vanuit dat het een vrouwtje is.

Een beetje rollen vond zij wel leuk.

Het was tenslotte nog een jong dier, en speelsheid hoort daarbij.

Jonge zeehonden worden na een zoogperiode van zo'n drie weken aan hun lot overgelaten.

Als ze honger hebben moeten ze zelf op zoek naar vis.

Ze keek mij nog eens goed aan, alsof ze wilde zeggen : "let op!".

Ze barstte zo te zien in lachen uit, geluidloos.

Ze leek niet meer bij te komen van het lachen.

Er is een volleerd pantomime speler aan haar verloren gegaan.

De hele act gaf ze geen kik, wat overigens normaal schijnt te zijn.

Ze keek na enige tijd weer eens op.

Het leek wel of ze keek of er nog meer publiek aankwam.

Een show opvoeren is natuurlijk leuker als er toeschouwers zijn.

Blijkbaar vond ze het wel vermakelijk wat ze zag, want ze sloeg bijna direct een poot voor haar ogen.

Ze keek ons - er waren inmiddels enkele toeschouwers bijgekomen - nog eens goed aan.

Zo is ook haar "haartooi" goed te zien. 

Een haartooi die haar als het ware twee gezichten geeft, afhankelijk van of je haar kop van links of van rechts ziet.

Zij zat duidelijk in een overgangsperiode waarbij ze haar (wilde) haren aan het verliezen was.

Ze bescheurde zich weer.
Of was ze aan het het gapen van verveling?

Het was geen gapen.
Ze kwam niet meer bij.

Onbedaarlijk lachend viel ze bijna achterover.

Geluidloos lag ze in een deuk.

Even rust.

Nog meer publiek?

Voor de nieuw aangekomen kijkers gaf ze opnieuw een voorstelling.

Wat zou er in haar koppie omgaan?

Ze gaf ons ook de kans om haar gebit te bewonderen.

Het gebit is overigens één manier om het verschil tussen de twee soorten Nederlandse zeehonden te kunnen zien. 

Bij grijze zeehonden zijn alle tanden en kiezen puntig, terwijl bij gewone zeehonden de kiezen meerdere punten hebben.

Ze ging volledig in haar act op, waardoor je de kans kreeg wat minder doorsnee plaatjes te maken.

Einde voorstelling.

Voor mij een unieke gebeurtenis die wel voor herhaling vatbaar is.

Zo zie je maar weer, iedere bezoek aan de Zuidpier en omgeving is weer anders.

De volgende keer zal ik mijn maandoverzicht van februari laten zien met o.a.