Waterspreeuw overwintert in de AWD

Al enkele jaren heb je een kans  in de Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD) een waterspreeuw  aan te treffen. 

In 2017 bijvoorbeeld maakte er één in maart een tussenstop van enkele dagen in de AWD. 

In december dook er ook weer één op die het er blijkbaar goed naar zijn zin had want op 10 januari 2018 werd hij ook nog waargenomen op de plek waar ik het in deze post over zal hebben.

Op 29 december zag ik hem bij een watervalletje waar het water belucht wordt.
Je kon hem daar mooi vrij zien, maar eigenlijk van iets te ver weg.

Je kan de platen dan natuurlijk flink gaan croppen maar daar worden ze niet mooier van.
Ik moest namelijk voornamelijk ISO waarden van 800 en 1600 gebruiken omdat het nogal donker weer was.

Het water viel via een watervalletje naar het niveau waar de waterspreeuw naar voedsel zocht,
en vervolgens via een tweede waterval enkele meters omlaag.

Het is overigens een zwartbuikwaterspreeuw (Cinclus cinclus cinclus, dipper) die vermoedelijk uit Noord Europa afgezakt is naar een omgeving waar nog voldoende voedsel te halen is.

Voordat hij zijn kop onder water stak stond hij vaak even te wippen, d.w.z. ritmisch op en neer door zijn pootjes te zakken.
Heel karakteristiek gedrag voor de waterspreeuw.

Ook al had hij een voorkeur voor het tweede niveau toen ik er was, op het hoogste kwam hij af en toe ook wel.
Hier hield hij goed in de gaten wat er boven hem gebeurde.

Soms ging hij naar het allerlaagste niveau om daar langs de oevers voedsel te zoeken,
maar zulke plaatsen waren onaantrekkelijk voor het maken van plaatjes.
Het was een geluk dat hij ook een tijdje tamelijk dichtbij even op de kant kwam zitten,
net op een moment dat er wat meer licht was (ISO 400).

Van daaruit vloog hij naar een net boven het water uitstekende dikke tak.
Voedsel zoeken deed hij daar niet.

Op de stenen constructie naast de waterval vond hij tussen de stenen ook nog wat eetbaars.

Even eten zonder nat te worden.
Een enkele keer zocht hij voedsel achter de waterval, maar ik was net te laat om dat vast te leggen.

Dit is een heel kenmerkend beeld.
Hij bleek een goede visser/jager te zijn.

Ik had niet verwacht dat hij, staande op de rand van de waterval, bladeren uit het water zou halen.
Er bleek nog wat eetbaars tussen te zitten ook.

Hier heeft hij, balancerend op de rand, de nodige prut in zijn snavel.
Soms moest hij even flink met zijn vleugels wapperen om niet met het water meegesleurd te worden.

Zo vond hij het toch makkelijker.

Het is goed te zien dat hij succes had bij het vissen, al blijft het jammer dat ik niet dichterbij kon komen.
Er stond namelijk een hek om de waterval.

Tot aan deze dag had ik voornamelijk platen kunnen maken van een waterspreeuw die aan de rand van een kanaaltje druk bezig was.
Voor de afwisseling was het wel prettig dat ik hem nu een keer in een andere omgeving bezig kon zien.

Het leek wel of hij even goed wilde laten zien wat hij gevangen had.

Met dikke handschoenen aan kan je niet fotograferen, maar met dunne sporthandschoentjes kreeg ik toch wel erg verkleumde vingers, waardoor afdrukken soms lastig was.
Het was namelijk  niet alleen grotendeels een grijze dag, maar het was ook maar een paar graden boven nul.
Je moet er wat voor over hebben .
Het observeren van de vogel en de karrenvracht aan platen maakte het echter zeer de moeite waard.