Jaaroverzicht 2018

Dit overzicht begin ik niet met te zeggen dat het moeilijk was om te kiezen. 

Dat is geen nieuws.

Dit jaar is mijn leidraad per maand te laten zien welk type dier ik voor het eerst op de plaat kon krijgen.

Dat is niet elke maand gelukt, net zo min als mij beperken tot één beeld per maand.

Desondanks hoop ik dat de keuze bevalt.

Ik ben begonnen met een Andes condor, voor mij symbolisch voor 2018 in vogelvlucht.

JANUARI

In januari ben ik met mijn vrouw een week naar La Palma geweest.
De rode rotskrabben die ik daar gezien heb vind ik een mooi kleurrijk begin van 2018.


JANUARI / FEBRUARI

Een waterspreeuw bracht weken door in de Amsterdamse Waterleidingduinen.
Het is voor 2019 afwachten óf hij weer komt en waar hij dan zal opduiken.
Zijn vertrouwde kanaaltje is inmiddels verdwenen.


FEBRUARI

In de wintermaanden bivakkeerden sneeuwgorzen lange tijd op het strand van IJmuiden.
Na enige tijd waren ze voldoende vertrouwd geraakt met mensen waardoor je mooie kansen kon krijgen om ze vereeuwigen.


MAART

Maria attendeerde mij op grote kruisbekken in Heidestein (Zeist).
Daar zijn we samen heen geweest, wat onder andere deze plaat opleverde.

MAART / APRIL

In april heb ik niet kunnen fotograferen omdat ik door een ongelukkige val heupklachten had opgelopen.
Het biedt mij hier de ruimte om een extra opname uit maart te laten zien.
Voor het eerst van mijn leven heb ik toen appelvinken gezien.


MEI

In mei kon ik de draad weer voorzichtig oppakken.
Het lopen naar de plek waar zandhagedissen veel voorkomen viel niet mee, maar ik kon in ieder geval weer aan de slag.

Het was weliswaar niet eenvoudig om mij met mijn nog wat krakkemikkige lijf te bewegen (vooral opstaan was lastig),
 maar daar moest ik het mee doen.


JUNI

Dé belevenis van de maand juni was de ontdekking van een aantal jonge kleine plevieren.
We hebben korte tijd oog in oog gelegen.
Het is verbluffend hoe goed zij in de omgeving opgaan.

Juni leverde nog meer moois op.
Ik vond het geweldig om lynxen in een min of meer natuurlijke omgeving te zien in Naturpark Anholter Schweiz.

Het uitstapje naar Duitsland hoorde bij een week vakantie in de Achterhoek.
Tijdens één van onze wandelingen werden we verrast door een flink aantal weidebeekjuffers.
Voor mij was dat weer een nieuwe soort.


JULI

In juli was er keus genoeg voor een foto van de maand.
De egel heeft gewonnen.
Het was een onverwachte ontmoeting op een stille, vroege julimorgen met een dier dat ik niet zo vaak tegenkom.


AUGUSTUS

In augustus ben ik opnieuw een keer met Maria op stap geweest, deze keer om bijzondere vlinders te zoeken.
Een kommavlinder was nieuw voor mij.
Tot mijn plezier vonden we die vrijwel direct.

Daarmee was het nog niet voorbij.
Er bleken ook kolibrievlinders te zijn, weer een soort die ik nog nooit gezien had.
Het viel niet mee om die acceptabel op de plaat te krijgen.

Soms zit het mee, soms ook niet.
In dit geval was het geluk aan onze kant, we zagen een leucistische kleine vuurvlinder.
Een keuze maken tussen deze drie soorten zat er niet in, dus daarom krijgen ze alledrie een plaats in dit overzicht.


SEPTEMBER

In de Amsterdamse Waterleidingduinen zijn nog steeds voldoende mogelijkheden te vinden om je volledig te ontspannen,
zonder mensen tegen te komen.
Deze groene kikker was voor mij een treffend voorbeeld van absolute ontspanning zoals hij in een duinplas ronddreef.


OKTOBER
Deze maand was de keuze eigenlijk veel te groot.
Dit werd vooral veroorzaakt door de bijzondere paddenstoelen die ik in de zanderige duinen van de AWD aantrof.
Ze zijn echter zo kort geleden op mijn blog aan bod gekomen, dat ik ze nu kan overslaan.

In een observatiehut kon ik twee soorten dieren fotograferen die je in de vrije natuur niet zo vaak ziet.
Laat staan dat je er foto's van kan maken.
Deze bunzing hoorde bij een gezinnetje met drie jongen.

Een das fotograferen was ook al zo'n bijzondere ervaring.
Voor mij was er geen twijfel mogelijk: beide dieren zijn uitgelezen vertegenwoordigers van de maand oktober.


NOVEMBER
Wat moet je in een jaaroverzicht laten zien als je in Patagonië bent geweest?
Teveel nieuwe soorten waaruit ik nauwelijks kan kiezen.
In de komende maanden zal ik ongetwijfeld nog wel op deze reis terugkomen.

Afgezien van de Andes condor, waar ik dit overzicht mee begonnen ben, vond ik de kuifcaracara een goede keuze voor deze reis.
Hij krijgt nog een keer een aparte editie op mijn blog, samen met zijn "vijand" de Chileense kievit.
Caracara's  zijn verzot op jonge kieviten.
Patagonië had mij zoveel te bieden dat ik nog maandenlang uit mijn voorraad foto's kan kiezen.
Ik zal mij beheersen.


DECEMBER

Vogelminnend Nederland werd verrast met een bezoek van een notenkraker.
Toen de ergste drukte voorbij was ben ik hem ook gaan opzoeken.
Een goede keuze!

Ik weet dat ik veel bijzondere momenten niet in dit overzicht heb opgenomen.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik in 2018 rijkelijk bedeeld ben.

Wat en waar zal 2019 ons brengen?

Hoe zal de terugblik op 31 december 2019 eruit zien?

Ik wens iedereen voor 2019 een goede gezondheid en geluk, met veel gedenkwaardige momenten.

Bovendien wil ik iedereen bedanken die in 2018 mijn blog bezocht heeft en zeker degenen die een reactie hebben achtergelaten.

Fungi - AWD en Groenendaal

Nu het eind van 2018 nadert merk ik dat ik nog niet alles heb afgerond wat ik in dit jaar van plan was.

Terwijl de notenkraker en wintergasten nog op hun beurt wachten realiseer ik mij dat mijn vakantie in Zuid-Amerika daar een grote rol bij heeft gespeeld.

Deze keer combineer ik de beelden van een bezoek aan de AWD met de beelden van een bezoek aan Groenendaal.

Dat scheelt in ieder geval weer een bericht, maar tegelijkertijd betekent het dat deze post tamelijk lang geworden is.

De bovenstaande zwam zal bezoekers van het blog van Dick bekend voorkomen.

Zoals hij al vertelde heeft hij mij op het spoor gezet van de bijzondere paddenstoelen in de duinen.

Het is geen toeval dat eenzelfde paddenstoel door ons beiden is vereeuwigd.

Ik ben er overigens twee keer geweest, waarbij ik Dick alleen de eerste keer trof.

Er was dit najaar echter nog meer.

In september vond ik op mijn favoriete plekje om deze zwammetjes te fotograferen een behoorlijk aantal gewone kopergroenbekerzwammetjes.

Terwijl ik met mijn macrolens en tussenringen stoeide werd ik door mijn T-shirt gestoken door hinderlijke steekvliegen, ongetwijfeld omdat ik door het warme weer behoorlijk zweette.

Deet was niet afdoende, een jack aantrekken wel.

En dan te bedenken dat het zelfs in de schaduw behoorlijk warm was.

Het heeft mij gelukkig wel plaatjes opgeleverd waar ik tevreden mee was.

Rechte koraalzwammetjes zijn in het najaar meestal wel te vinden in de AWD.

Dat geldt ook voor groen bekertjesmos.

Het is steeds weer zoeken naar een aardige compositie.

Voor deze zwammetjes geldt dat ook.

Je ziet ze regelmatig en je probeert steeds weer om er wat anders van te maken, met meer of minder succes.

Maar het bijzonderste van dit najaar vond ik de paddenstoelen in de zanderige duinen, met dit zandtulpje als grote blikvanger.

Ik heb er in een eerdere post al een paar plaatjes van laten zien, dus nu beperk ik mij tot een tweetal.

De keuze was veel ruimer, maar overdrijven is niet nodig.

Dit was voor mij ook een grote verrassing, een duinstinkzwam.

Het was er maar één, bovendien had hij zijn beste tijd al gehad.

Ik was er blij mee.

Hoe je deze vlezige knaap moet noemen weet ik niet.

Volgens mij is het geen duinfranjehoed, hoewel de variatie in uiterlijk daarbij groot kan zijn.

Nogmaals, nu van de andere kant.

Aan duinfranjehoeden ontkom je niet, ze zijn er in vele soorten en maten.

Je kan ze op je gemak van alle kanten bekijken en de compositie kiezen die je het meest bevalt.

Het is wel oppassen dat er geen zand op je camera komt, zeker als het een beetje waait.

Dit duinfranjehoedje is echt heel klein, de hoed heeft hooguit het formaat van een doperwt.

Je moet de grond goed afspeuren want ze zijn vaak echt minuscuul.

Ook al behoren ze (volgens mij) allemaal tot de duinfranjehoeden, verschillend zijn ze toch.

Waarom ze duinfranjehoed heten is mij een raadsel.

Bij deze duinfranjehoed  heb ik geprobeerd de bijzondere structuur in het zand erbij te betrekken.

Zouden het de ondergrondse dode delen van helm zijn waar deze zwammen op groeien?

Duinfranjehoeden zijn in ieder geval saprofyten, dat wil zeggen dat ze van dood materiaal leven.

Nog een keer dezelfde zwam, nu van een andere keer bekeken.

Dit is de laatste van deze jaargang.

Volgend jaar zal ik ze zeker weer gaan zoeken.

En dan Groenendaal, een gebied waar Dick kind aan huis is in het najaar.

In oktober was de oogst schaars, maar misschien ben ik er te weinig geweest en heb ik de aantrekkelijkste plekjes gemist.
Deze stinkzwam, heel populair bij de vliegen, stond er nog heel behoorlijk bij.

Een andere liet zijn koppie hangen, zijn glorietijd was voorbij.
Desondanks vond ik het een plaatje waard.

Afvalvliegen zochten samen naar wat eetbaars.
Of hadden ze andere plannen?

Geweizwammetjes vind je iedere herfst wel ergens.
Dit jaar was geen uitzondering.

Hier was geen sprake van de ondergaande zon.
Een door de zon verlicht herfstblad zorgde voor deze achtergrond.

Dit zwammetje glom van trots.
Het stond er dan ook prachtig bij.
Het was wel handig dat hij op een tak groeide die ik een beetje kon draaien.

En tenslotte dan de verrassing van het jaar in Groenendaal.
De rups van een meriansborstel (Calliteara pudibunda).

De rups is vele malen mooier dan het bijbehorende bruine nachtvlindertje dat tot de spinneruilen gerekend wordt.
De naam verwijst naar een voor mij onbekende insecten-  en vlinderschilderes, namelijk Maria Sybilla Merian.

De  borstels op de rug van de rups vind je eveneens terug in de naam van de vlinder.

Het was een schitterende verschijning tussen al het donkere vochtige hout.
Vermoedelijk was de rups op zoek naar een geschikt onopvallend onderkomen.
Voor mij een perfecte afsluiting van het paddenstoelen-  en insectenjaar.