Herfst in Leyduin

In  de maanden september en oktober ben ik een aantal keren op zoek geweest naar paddenstoelen, de ene keer met wat meer succes dan de andere.

De herfstsfeer kan je op allerlei manieren vastleggen.
Ik heb mij hier beperkt tot zwammen en enkele bosbewoners die ik onderweg tegenkwam.

Hoewel ik heel soms verrast werd door een buitje was het toch vooral wat aan de droge kant in het bos. De droogte heeft zoals bekend een grote invloed gehad op de natuur.
Desondanks was ik niet ontevreden met wat ik tegenkwam.

Het kleverige koraalzwammetje was klein maar viel wel op door zijn prachtige geeloranje kleur.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

Als de lightbox in Google niet werkt, helpt het om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.

De lightbox werkt daar wel.

Groter dan hier te zien is werd het zwammetje niet, hooguit 2 cm hoog.

Een week later was er al niet veel meer van over.

Dit ieniemienie zwammetje - vermoedelijk een mycena soort - kreeg ik met macrolens en tussenring toch behoorlijk op de plaat, 

mooi contrasterend met het omringende groen.

De kleintjes deden het goed, al moest je natuurlijk wel goed zoeken.

Hoe anders was het met de biefstukzwam.

Flink uit de kluiten gewassen en opvallend van kleur.

Onvermijdelijk denk je dan: rare, medium of well done?

De keuze lijkt mij duidelijk.

Ook al ken je de naam niet, mooi kan een zwam toch wel zijn.

Ik vond vooral de kleur opmerkelijk.

Zo'n type heb ik volgens mij nog nooit gezien.

Hier ging het mij vooral om het kommetje water.

En daar bovenop natuurlijk het bewijs dat het ook wel eens geregend heeft.

Glimmend van het vocht was deze zwam op zijn mooist.

Is dit een variant van een parasolzwam?

Het afvalvliegje was er niet weg te krijgen.

Al bijna bij de eerste aanblik moest ik denken aan een koffiebroodje zoals ze die in Scandinavië geweldig kunnen maken.

Weliswaar niet helemaal in de vorm die het behoort te hebben, maar een kniesoor die daarop let.

Versgebakken, met een smeuïge, romige laag in het midden.

Ik heb daar goede herinneringen aan.

Voilà, de eerste bosbewoner die ik tegenkwam.

Een wijngaardslak (Helix pomatia).

Ik kom ze ieder najaar in Leyduin en de Amsterdamse Waterleidingduinen tegen.

Zoals een slak betaamt vervolgde hij heel rustig maar doelbewust zijn weg.

Het is altijd prettig als je op je gemak kunt proberen de slak mooi op de plaat te krijgen.

Met zijn vier antennes kan hij goed bepalen of de kust veilig is en welke route hij moet kiezen.

Terug naar de zwammetjes.

Porseleinzwammetjes (Oudemansiella mucida) hadden de afgelopen maanden goed doorstaan, want in tegenstelling tot veel andere soorten vond ik deze zwammetjes regelmatig.

Er is geen twijfel mogelijk over waarom ze porseleinzwam heten.

Porselein is immers transparant en dat is hier goed te zien.

Stoeien met compositie, lichtinval en camera-instellingen zorgde ervoor dat de tijd vloog.

Als je dan ook nog het geluk hebt dat een zwammetje op een losliggende tak groeit, 

dan kan je net zo lang manoeuvreren tot je de compositie hebt gevonden die je bevalt.

Het lijkt wel of de hoed bedekt wordt door een dun glimmend laagje gelatine .

Afvalvliegjes (Heleomyzidae) kwamen op veel zwammen af.

Met behulp van tussenringen kreeg ik hem behoorlijk in beeld op de hoed van een zwam.

Verscholen achter een boom vond ik dit herfststukje.

Het lijkt een jonge en een wat oudere variant van dezelfde zwam.

Zo vind ik de compositie veel mooier, maar de eerste geeft een beter overzichtsbeeld.

Ook nu voelden afvalvliegjes zich aangetrokken tot deze zwammen.

Ze vroegen om wat extra aandacht, en die kregen ze ook van mij.

Met veel geduld en een volle prullenbak kwam ik uiteindelijk tot dit beeld, waarop goed te zien is hoe zo'n vliegje eruit ziet.

Als je een paar weken in Zuid-Amerika bent geweest heb je over het algemeen een enorme hoeveelheid foto's uit te zoeken.
Het gebied tussen Buenos Aires, de Andes en Ushuaia is zeer gevarieerd qua natuur maar ook qua dierenleven.
Ik ben nog niet zo ver dat ik er al een verslagje op mijn blog aan kan wijden, maar wellicht de volgende keer wel.
Daarom na de condor opnieuw een smaakmaker: een guanaco.