Fungi - AWD en Groenendaal

Nu het eind van 2018 nadert merk ik dat ik nog niet alles heb afgerond wat ik in dit jaar van plan was.

Terwijl de notenkraker en wintergasten nog op hun beurt wachten realiseer ik mij dat mijn vakantie in Zuid-Amerika daar een grote rol bij heeft gespeeld.

Deze keer combineer ik de beelden van een bezoek aan de AWD met de beelden van een bezoek aan Groenendaal.

Dat scheelt in ieder geval weer een bericht, maar tegelijkertijd betekent het dat deze post tamelijk lang geworden is.

De bovenstaande zwam zal bezoekers van het blog van Dick bekend voorkomen.

Zoals hij al vertelde heeft hij mij op het spoor gezet van de bijzondere paddenstoelen in de duinen.

Het is geen toeval dat eenzelfde paddenstoel door ons beiden is vereeuwigd.

Ik ben er overigens twee keer geweest, waarbij ik Dick alleen de eerste keer trof.

Er was dit najaar echter nog meer.

In september vond ik op mijn favoriete plekje om deze zwammetjes te fotograferen een behoorlijk aantal gewone kopergroenbekerzwammetjes.

Terwijl ik met mijn macrolens en tussenringen stoeide werd ik door mijn T-shirt gestoken door hinderlijke steekvliegen, ongetwijfeld omdat ik door het warme weer behoorlijk zweette.

Deet was niet afdoende, een jack aantrekken wel.

En dan te bedenken dat het zelfs in de schaduw behoorlijk warm was.

Het heeft mij gelukkig wel plaatjes opgeleverd waar ik tevreden mee was.

Rechte koraalzwammetjes zijn in het najaar meestal wel te vinden in de AWD.

Dat geldt ook voor groen bekertjesmos.

Het is steeds weer zoeken naar een aardige compositie.

Voor deze zwammetjes geldt dat ook.

Je ziet ze regelmatig en je probeert steeds weer om er wat anders van te maken, met meer of minder succes.

Maar het bijzonderste van dit najaar vond ik de paddenstoelen in de zanderige duinen, met dit zandtulpje als grote blikvanger.

Ik heb er in een eerdere post al een paar plaatjes van laten zien, dus nu beperk ik mij tot een tweetal.

De keuze was veel ruimer, maar overdrijven is niet nodig.

Dit was voor mij ook een grote verrassing, een duinstinkzwam.

Het was er maar één, bovendien had hij zijn beste tijd al gehad.

Ik was er blij mee.

Hoe je deze vlezige knaap moet noemen weet ik niet.

Volgens mij is het geen duinfranjehoed, hoewel de variatie in uiterlijk daarbij groot kan zijn.

Nogmaals, nu van de andere kant.

Aan duinfranjehoeden ontkom je niet, ze zijn er in vele soorten en maten.

Je kan ze op je gemak van alle kanten bekijken en de compositie kiezen die je het meest bevalt.

Het is wel oppassen dat er geen zand op je camera komt, zeker als het een beetje waait.

Dit duinfranjehoedje is echt heel klein, de hoed heeft hooguit het formaat van een doperwt.

Je moet de grond goed afspeuren want ze zijn vaak echt minuscuul.

Ook al behoren ze (volgens mij) allemaal tot de duinfranjehoeden, verschillend zijn ze toch.

Waarom ze duinfranjehoed heten is mij een raadsel.

Bij deze duinfranjehoed  heb ik geprobeerd de bijzondere structuur in het zand erbij te betrekken.

Zouden het de ondergrondse dode delen van helm zijn waar deze zwammen op groeien?

Duinfranjehoeden zijn in ieder geval saprofyten, dat wil zeggen dat ze van dood materiaal leven.

Nog een keer dezelfde zwam, nu van een andere keer bekeken.

Dit is de laatste van deze jaargang.

Volgend jaar zal ik ze zeker weer gaan zoeken.

En dan Groenendaal, een gebied waar Dick kind aan huis is in het najaar.

In oktober was de oogst schaars, maar misschien ben ik er te weinig geweest en heb ik de aantrekkelijkste plekjes gemist.
Deze stinkzwam, heel populair bij de vliegen, stond er nog heel behoorlijk bij.

Een andere liet zijn koppie hangen, zijn glorietijd was voorbij.
Desondanks vond ik het een plaatje waard.

Afvalvliegen zochten samen naar wat eetbaars.
Of hadden ze andere plannen?

Geweizwammetjes vind je iedere herfst wel ergens.
Dit jaar was geen uitzondering.

Hier was geen sprake van de ondergaande zon.
Een door de zon verlicht herfstblad zorgde voor deze achtergrond.

Dit zwammetje glom van trots.
Het stond er dan ook prachtig bij.
Het was wel handig dat hij op een tak groeide die ik een beetje kon draaien.

En tenslotte dan de verrassing van het jaar in Groenendaal.
De rups van een meriansborstel (Calliteara pudibunda).

De rups is vele malen mooier dan het bijbehorende bruine nachtvlindertje dat tot de spinneruilen gerekend wordt.
De naam verwijst naar een voor mij onbekende insecten-  en vlinderschilderes, namelijk Maria Sybilla Merian.

De  borstels op de rug van de rups vind je eveneens terug in de naam van de vlinder.

Het was een schitterende verschijning tussen al het donkere vochtige hout.
Vermoedelijk was de rups op zoek naar een geschikt onopvallend onderkomen.
Voor mij een perfecte afsluiting van het paddenstoelen-  en insectenjaar.