Patagonië - Guanaco

In november heb ik met mijn vrouw met reisorganisatie Sawadee een reis door Patagonië gemaakt.

We zijn grotendeels in Argentinië geweest en enkele dagen in Chili.

Door de veelheid aan aantrekkelijke onderwerpen valt het niet mee om een keuze te maken voor mijn blog.

De guanaco, als typische vertegenwoordiger van dit gebied, leek mij een geschikt onderwerp om mee te beginnen.

Het is een stuk mooier om de beelden in de vergroting te bekijken.

Als de lightbox in Google niet werkt, loont het de moeite om Firefox te downloaden en dan mijn blog te bekijken.

De lightbox werkt dan wel.

Na een regenachtige dag begon de erop volgende morgen in Torres del Paine (Chili) zonnig.

Het uitzicht was al direct adembenemend.

We maakten ons klaar voor een wandeling door de schitterende omgeving, waarbij we de keuze hadden uit twee alternatieven.

Omdat ik te maken had met een fysiek probleempje, besloot ik de eenvoudigste route te kiezen.

In beide gevallen moesten we stroompjes oversteken, vaak door gebruik te maken van takken en planken die eroverheen gelegd werden.

Deze hangbrug, waar je met maximaal twee personen tegelijk overheen mocht lopen, maakte deel uit van de route.

Met een klein groepje begon ik aan een route waarbij het accent meer lag op het dierenleven dan op spectaculaire beklimmingen en uitzichten.

Tot mijn verrassing zag ik in de verte een eenzame guanaco liggen.

Ik kon het dier behoorlijk goed benaderen.

Hij bleef rustig liggen en trok zich ogenschijnlijk niets van mij aan.

Het was niet de eerste guanaco die ik tijdens de reis had gezien, maar wel de eerste die zo goed benaderbaar was.

We gingen verder met als doel een meer waar de kans op het zien van watervogels groot was.

De route was zo nu en dan uitdagend, maar prima te doen.

Toch sprak de route mij minder aan dan ik had gehoopt en ik besloot alleen terug te gaan

(mijn vrouw had deze dag voor de andere route gekozen). 

De guanaco was er nog steeds en begon wat actiever te worden.

Hij ging eens lekker op zijn rug liggen rollen.

Ik was de enige toeschouwer.

Een beter bewijs dat hij zich lekker voelde en mijn aanwezigheid niet hinderlijk vond kan je volgens mij niet krijgen.

Hij krabde zich nog even op zijn buik en ging op zoek naar wat eetbaars.

Af en toe kwam er een wandelaar voorbij.

Het was vooral stil, je hoorde alleen de wind.

Het uitzicht was schitterend, met besneeuwde bergtoppen rondom.

Het was een soort "alleen op de wereld", een buitengewoon gevoel.

Guanaco's behoren net als alpaca's en vicuña's tot de lama's, die op hun beurt weer tot de kameelachtigen behoren.

Alleen guanaco's zijn echte pampabewoners, de andere twee komen meer in hoger gelegen gebieden voor.

Het was raadselachtig waarom dit dier helemaal alleen was.

Meestal komen ze in groepen voor.

Het leek geen verjaagd mannetje te zijn dat zijn beste tijd gehad had, zoals je dat in Afrika bijvoorbeeld wel eens ziet met Kaapse buffels.

Lenig was hij ook, een reden te meer om te denken dat hij nog niet uitgerangeerd was.

Misschien wilde hij alleen maar een momentje voor zichzelf.

Ik was benieuwd tot hoe dichtbij ik hem kon benaderen

(Dit beeld is niet gecropt).

Nog steeds waren we met zijn tweeën in dit uitgestrekte gebied.

Eerder in Argentinië en op de terugweg uit Chili hebben we veel guanaco's gezien,
maar geen enkele keer zo mooi als in deze schitterende omgeving.

Het leek alsof hij belangstelling had voor enkele vogels aan de andere kant van het pad.

Een paartje Chileense kieviten (Southern lapwing, Vanellis chilensis) maakte zich wat druk,
omdat ze daar een paar pulletjes hadden rondlopen die blijkbaar gewaarschuwd moesten worden.

Later die morgen zag ik een aantal van deze kieviten zich heel erg opwinden over een paartje kuifcaracara's (Southern crested caracara) die op hun pullen uit waren.

Maar daarover een andere keer.

Een andere vogel die daar in de buurt rondscharrelde was het mannetje van de Magelhaengans (Upland goose, Chloephaga picta).

Het vrouwtje lag waarschijnlijk niet ver hier vandaan te broeden.

Het is tenslotte lente op het Zuidelijk halfrond.

Een dag later zagen we een vrouwtje met zeven pullen, maar daarover ook weer een andere keer.

De guanaco haastte zich niet, graasde hier en daar wat en keek soms nieuwsgierig naar de schaarse voorbijgangers.

De vraag was nog steeds "Hoe dichtbij kan je komen?"

Zo dichtbij dus.

De plaat is gemaakt met mijn 400 mm lens zonder te croppen.

Nog een tweetal platen ter afronding.

Patagonië heeft mij een geweldige hoeveelheid foto's opgeleverd.

Het is een hele klus om alles uit te zoeken, maar ik krijg zo wel de kans de reis op mijn gemak nog eens te beleven.

Walvissen, zeeolifanten, zeeleeuwen, pinguïns, condors, caracara's, vossen en nog een heleboel voor mij nieuwe vogelsoorten zorgden voor een rijke oogst.

En dan heb ik het nog niet eens over de indrukwekkende landschappen (zoals gletsjers) en Buenos Aires met Plaza de Mayo en La Boca.

Ik kom nog wel een keer terug op deze reis 😃.