Jaaroverzicht 2019

Als voorblad van mijn jaaroverzicht 2019 heb ik gekozen voor een plaat van een indrukwekkende steenarend (Aquila chrysaetos).

In Kirgistan kregen wij een demonstratie  van de manier waarop arendjagers steenarenden trainden om een prooi te vangen.

Deze imposante vogels maakten een grote indruk op mij.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

JANUARI

Reeën worden in de Amsterdamse Waterleidingduinen met uitsterven bedreigd.

Het hek rond het gebied voorkomt dat er dieren uit de omgeving het duingebied kunnen binnentrekken en dan voor vers bloed  zorgen.
Combineer dat met het natuurlijk verloop, de conclusie is dan duidelijk.

Ik heb ze daar in april voor het laatst gezien.

FEBRUARI

Maria tipte mij dat er een parelduiker in de Haarrijnseplas verbleef.

Het is dan altijd afwachten of je er op tijd bij bent en of de vogel op een aantrekkelijke plek te zien is.

Het zat mij 100% mee.

MAART

Dit jaar leek het mij aardig om de nestelende lepelaars in Haarlemmerliede weer eens op te zoeken.

De bedrijvigheid rond het nestelen is altijd aantrekkelijk om te volgen.

In maart vliegen de lepelaars af en aan met nestmateriaal.
In april kreeg ik ook de jongen mooi in beeld zoals ik op mijn blog heb laten zien.

Voor april heb ik echter een andere keuze gemaakt.

APRIL

In de AWD was het in april een drukke bedoening in de buurt van een nest jonge vosjes.

Ik trof het dat er op een rustige aprilmorgen slechts twee andere fotografen met mij dit tafereeltje konden bekijken.

Het is wellicht niet het mooiste plaatje dat ik heb gemaakt, maar het laat wel goed zien dat de dieren zich volledig op hun gemak voelden.

Enkele welpjes liepen later op hooguit 2 meter afstand langs ons.

MEI

Tijdens een bezoek aan Vogelhuis Drunen zat het met de weersomstandigheden niet mee.

Met het dierenleven was het echter dik in orde.

Het eekhoorntje in het water vond ik één van de mooiste momenten.

JUNI

Het meest bijzondere dier deze maand was voor mij de Alai Mole Vole ( Ellobius alaicus) die alleen in Kirgistan voorkomt.

Er is geen officiële Nederlandse naam voor, maar Alai mol-woelmuis zou het kunnen zijn.

Het kostte mij veel moeite om het knaagdiertje zó op de foto te krijgen als ik wilde.

Hij hield niet van stilzitten en wierp na het graven steeds aarde naar buiten.
Meestal keek hij dan een ogenblikje rond en verdween dan weer in een flits om zijn werk voort te zetten.

Vlakbij het yurtkamp waar we verbleven waren ze op veel plaatsen te zien.

Ik heb mij er buitengewoon mee vermaakt.

JULI

Tijdens een wandeling met Corrie  viel ons oog op deze grote sabelsprinkhaan.

Zo mooi krijg je deze sprinkhaan niet gauw op je geheugenkaart.

AUGUSTUS

's Morgens vroeg in de AWD, als de zon nog maar net op is, kan je het in augustus treffen met ochtendmist en zonlicht dat mooi op een damhert valt.

Voor zulke ontmoetingen, terwijl het ook nog doodstil is, ga ik graag vroeg mijn bed uit.

SEPTEMBER

Bonaire vond ik een belevenis.
Het eiland staat bekend als een vogelparadijs en dat heb ik volop kunnen meemaken.
Toch heb ik hier gekozen voor deze vervaarlijk ogende maar vriendelijke leguaan.
Leguanen zijn planteneters en vormen geen bedreiging voor mensen.
Ze hebben overigens wel lange scherpe nagels.

OKTOBER

2019 was een prima paddenstoelenjaar.
Een keuze maken uit alle plaatjes leek bij voorbaat een bijna onmogelijke, maar in ieder geval zeer  tijdrovende opgave.
Maar het kikkertje zorgde voor de oplossing.
Ik was al blij met aardsterren maar de combinatie sprong er voor mij uit.

NOVEMBER

November leek een probleem te worden, want aanvankelijk had ik geen aansprekende platen waaruit ik een keuze zou kunnen maken.
Dankzij Maria zorgden ransuilen voor voldoende keuze, zoals ik recent ook op mijn blog heb laten zien.

DECEMBER

De AWD bood mij in december redelijk wat mogelijkheden, maar die bewaar ik voor een post in januari.
De Zuidpier van IJmuiden kan in de wintermaanden ook een aantrekkelijk gebied zijn om vogels te observeren en fotograferen.
Op een morgen die aanvankelijk weinig boeiends opleverde zag ik deze kanoetstrandloper, in gezelschap van een paarse strandloper.
De kanoet zorgde voor het mooiste plaatje.

2019 zit erop.
Het jaaroverzicht had ik ook heel anders kunnen samenstellen, keus genoeg.
Mijn selectie moest gevarieerd genoeg zijn en natuurlijk het bekijken waard.
Ik hoop dat ik daarin geslaagd ben .

Bij deze wil ik iedereen bedanken die mijn blog het afgelopen jaar bezocht heeft en in het bijzonder degenen die er een reactie op gegeven hebben.

Ik wens iedereen voor 2020 veel geluk, een goede gezondheid en veel plezier in de natuur.
Met de onderstaande wilde zwanen vliegen we 2020 binnen.

Bijna vergeten beelden

Aan het eind van een jaar kijk je nog wel eens terug op dat jaar.

Bij het doorkijken van alle bestanden tref je soms nog beelden aan die je niet eerder hebt laten zien.

Deze serie is daar zo'n voorbeeld van.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Deze gaai (Garrulus glandarius) heb ik vanuit een vogelhut in Drunen gezien.

Vroeger heetten ze Vlaamse gaai, maar "Vlaamse" wordt tegenwoordig niet meer gebruikt.

De soms wat schuwe, maar altijd waakzame vogel staat bij mens en dier bekend om zijn alarmerende kreten.

Groenlingen (Chloris chloris) kan je het hele jaar door zien, vaak in groepen.

Grote bonte spechten (Dendrocopos malor) kent nagenoeg iedereen omdat ze zowel in stadsparken als in bossen zich regelmatig laten horen en zien.

Hij wordt in ieder geval veel gefotografeerd.

Dat geldt ook voor roodborstjes (Erithacus rubecula).

Ook al heb je roodborstjes al vaak gefotografeerd, als ze er even voor gaan zitten wil je ze toch niet teleurstellen.

Een zanglijster (Turdus philomelos) zie je wel regelmatig maar er een behoorlijke plaat van maken is niet zo makkelijk.

Vanuit een hut heb je natuurlijk meer kansen.

Appelvinken (Coccothraustes coccothraustes) vind ik schitterende vogels.

Met hun indrukwekkende snavel zijn ze voor geen kleintje vervaard.

Een kwak (Nycticorax nycticorax) heb ik in het wild nog niet vaak gezien.

Deze kwak heb ik gezien in Avifauna in Alphen aan de Rijn.

Hij leeft daar in volledige vrijheid en kan gaan waar hij wil.

Hoe vaak zie je een kwak in een plas?

Ook deze koereiger (bubulcus ibis) zag ik daar.

In het buitenland heb ik ze vaak gezien, bijvoorbeeld in het gezelschap van neushoorns en waterbuffels,
maar ook een enkele keer in Nederland.

De beelden van Avifauna zijn gemaakt in augustus tijdens een uitstapje met één van onze kleinzoons.

Ik vind het een mooie afsluiter van mijn serie "Bijna vergeten beelden".

Dit was mijn op één na laatste post in 2019.

Ik wens iedereen plezierige Kerstdagen.

Ransuilen

Uilen, ik zie ze zelden, maar ik zie ze graag.

Van Maria kreeg ik de tip over een locatie waar ik ze zou kunnen vinden.

Het bleek een gouden tip, want ik zag er een twaalftal.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Een deel van de uilen zat hoog in de bomen of verscholen tussen de bladeren.

Gelukkig voor mij zat er een aantal zowel tamelijk vrij als op een aantrekkelijke hoogte.

Ze zaten een beetje te suffen, maar toch hielden ze mij goed in de gaten.

Als ik mij wat verplaatste werd ik duidelijk door de vogels gevolgd.

Ransuilen (Asio otus) zoeken elkaar in het najaar op en vormen dan groepen die tot meer dan 30 stuks kunnen oplopen.

Deze uil was lastig te fotograferen want vaak zat de tak voor zijn ogen.

Het was namelijk wat winderig en daarom moest ik de momenten van afdrukken goed kiezen.

De rechter ransuil hield mij aanvankelijk scherp in de gaten, maar na een tijdje geloofde hij het wel en sloot zijn ogen.

De andere uil was oplettender, zij het hier met slechts één oog.

Ik heb ervoor gekozen om hier alleen plaatjes te laten zien waarbij de ogen zichtbaar zijn.

De uilen gaven mij wel een "Big brother" gevoel.

Onder de bomen heb ik geen braakballen gevonden.

Terwijl ik omhoog keek naar de uilen boven mij kletste er op een gegeven moment witte smurrie een paar meter naast mij op de grond.

Ik had het kunnen weten, uilen moeten ook wel eens iets kwijt.

Deze uil was de producent.

Was het natuurlijke aandrang of wilde hij mij iets duidelijk maken?

Hoe dan ook, meer actie was er niet.

Het voelde goed om er na lange tijd weer een aantal te zien.

AWD - Najaar

In de maanden september, oktober en november heb ik nauwelijks plaatjes van vogels en zoogdieren in de AWD gemaakt die de moeite van het publiceren waard zijn.

Zwammen in alle soorten en maten overheersten, in de woestijn en elders.

Tot besluit van het paddenstoelenseizoen een laatste terugblik.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Deze knaap, volgens mij van hetzelfde type als ik in Groenendaal gezien heb (een soort aardzwam),
viel mij opnieuw van verre op.

Ik kon er weinig anders mee dan hem zo goed mogelijk registrerend op de plaat zetten.

Fragiele zwammetjes zijn voor velen uitdagend en inspirerend, zeker in combinatie met de herfstkleuren.

Je moet ze wel de ruimte geven en dat is bij dit exemplaar beter gelukt dan bij het vorige.
Het zwammetje staat hier wat verstild, helemaal in zijn eentje.

Groen bekertjesmos groeit daar in de buurt ook.
Een druppel en een insect zorgden voor de broodnodige variatie.

De druppel werd gesteund door een tweetal mosjes, die op deze manier de mooiste compositie opleverden.

Op zoek naar muizenstaartzwammetjes kwam ik dit paars aangelopen zwammetje tegen.
Het was daar met een aantal soortgenoten, maar die waren minder mooi.

Ik vond een aantal dennenappels met één of meerdere zwammetjes,
maar deze keer heb ik - op één uitzondering na - gekozen voor een viertal.

Ook nu heb ik ze van verschillende kanten bekeken en wat gestoeid met instellingen maar uiteindelijk heb ik voor het bovenstaande tweetal plaatjes gekozen.

Omdat dit zwammetje wat groter was en ik een geschikte plaats vond om hem van onderen te fotograferen verdiende het ook zijn uitverkiezing voor deze post.
Het prettige met dennenappels is dat je ze kunt neerleggen op plaatsen die je goed uitkomen.

Dit duo groeide op een losliggende tak die ik zo kon neerleggen dat ik dit plaatje kon maken.
Een druppel verbond beide

Een eenzaam koraalzwammetje, wellicht onderweg om veel groter te worden, stond tot mijn verbazing helemaal alleen.
Meestal vind je er wel een paar bij elkaar in de buurt, in verschillende stadia van ontwikkeling.

In het gebied waar ik zwartwordende wasplaatjes ging zoeken vond ik talloze zwarte ieniemienie zwammetjes.
Ik heb ook nu geen idee hoe ze heten.
Zeldzaam zullen ze niet zijn, want ze groeiden daar in groten getale.

En daar is hij dan, een zwartwordend wasplaatje.
Het zwarte is nog niet zichtbaar, want dat komt pas bij het ouder worden.

Ieder jaar probeer ik ze weer te vinden.
Dit jaar waren er niet zo veel als een paar jaar geleden, toen ik er op verschillende plaatsen in de AWD tientallen vond.
De hoed heeft volgens mij model gestaan voor de hoed van kaboutertjes.

Hiermee is de serie eigenlijk afgelopen.
Ik laat nog een paar waarnemingsplaatjes zien tot besluit, gemaakt met een telefoon.

In november ik was met mijn vrouw door de duinen aan het wandelen toen we deze zwam zagen.
We hadden allebei tegelijk het zelfde idee: een zeldzame blotebillenzwam.
Natuurlijk heet hij niet echt zo, maar iedere andere naam zou voor ons een teleurstelling zijn.

Op zoek naar rust en stilte wandelden we ook door de woestijn.
Tot mijn verbazing had een duinstinkzwam zijn hoed in het zand gelegd.
Het was al november!
Het was de enige, geen insect te bekennen.

Het paddenstoelenseizoen zit erop.
Bovendien, geen geburl en drukte voor de damherten meer.
We laten net als het hert alles achter ons.
De natuur, en zeker dit damhert, heeft behoefte aan rust.
Zelf kijk ik weer uit naar wintergasten, waarvan ik er in december al een aantal gezien heb.