AWD - December 2019

De maand december bracht in de AWD niet wat ik ervan gehoopt had.

Het infiltratiegebied was een tijd niet toegankelijk, waardoor de kans om wilde zwanen te zien aanzienlijk kleiner was geworden.

Omdat het niet echt winter wilde worden was de toeloop van wintergasten in de AWD voor mijn gevoel ook minder.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Brilduikers (Bucephala clangula) waren er wel, niet in grote aantallen, maar ze wekten wel de indruk dat wintergasten op komst waren.

Grote zaagbekken waren er ook, maar die zwommen niet op plaatsen waar ik mooie plaatjes kon  maken.

Bij de juiste lichtinval is de kleur van de kop mooier, maar hier was ik redelijk tevreden mee.

Dodaarzen (Tachybaptus ruficollis) zie ik 's winters altijd veel meer dan 's zomers.

Ze zijn buitengewoon alert en niet makkelijk te fotograferen.

Het visje is in de vergroting beter te zien.

Zo gauw ze je zien zoeken ze het riet op en komen er dan pas uit te voorschijn als ze de omgeving vertrouwen.

In de vroege ochtend zorgde de zon voor kleuren die goed bij dit brilduiker vrouwtje passen.

Kramsvogels (Turdus pilaris) zag ik enkele keren, op zoek naar bessen.

Slechts één vogel gunde zich een momentje van rust.

Het winterkoninkje (Troglodytes troglodytes ) is ook al zo'n rusteloos typetje.

Wat een Latijnse naam voor zo'n klein vogeltje, bij wijze van spreken langer/groter dan het vogeltje zelf.

Klein Jantje, zoals deze hyperactieve kleintjes in de volksmond ook wel genoemd worden, past veel beter.

Diezelfde dag was ik op zoek geweest naar reeën, helaas zonder succes.

Een klapekster (Lanius excubitor) kom ik niet dagelijks tegen.

Een verrassing was dat hij relatief laag op een tak zat, helaas wat ver weg.

Een aardige waarneming dus.

Hij gedroeg zich opvallend, waardoor hij mijn aandacht nog meer trok.

Thuis zag ik op mijn laptop beter waarom hij zich zo gedroeg.

Hij had zijn snavel wijd opengesperd, waardoor een donker keelgat zichtbaar werd (dacht ik).

Tot mijn verbazing zag ik dat hij braakballen uitspuugde.

Pas op het scherm van mijn laptop werd dat goed zichtbaar.

(bekijk deze plaat bij voorkeur in de vergroting)

Ook al had ik dat natuurlijk graag van dichterbij gezien, ik was wel heel verrast met deze bijzondere waarneming.

Zoiets had ik nog nooit gezien.

Wat kan het zonlicht in de vroege ochtend toch opmerkelijke kleuren veroorzaken.

Hier zwom de eerste wilde zwaan (Cygnus cygnus) die ik in de wintermaanden zag.

Net voor sluitingstijd van 2019, want het was 31 december.

Verderop in het infiltratiegebied waren er meer.

Het jaar werd daardoor in de AWD voor mij in stijl afgesloten.

Geen spetterende vuurwerkshow in dit gebied, maar nog wel enkele mooie ontmoetingen.

Een zevental wilde zwanen was in het infiltratiegebied neergestreken, op zoek naar rust en voedsel.

Rust was er genoeg, maar voedsel?

In de kanaaltjes was de weken ervoor groot onderhoud gepleegd.

De kanaaltjes waren drooggelegd, de bodem was afgeschraapt.

Er zal niet veel meer gegroeid hebben toen er weer water in gelaten werd.

Vanaf 1 januari zie je daar soms een tweetal wilde zwanen.

In de niet toegankelijke delen van het infiltratiegebied komen ze volgens zeggen in grotere aantallen voor.

Ze hebben groot gelijk, want daar is het niet alleen rustig, maar er is ook genoeg te eten.

Ik had al een tijd geen vossen gezien, maar dat werd op deze dag ook goed gemaakt.

Dit vosje lag aanvankelijk lekker in de zon en had mij natuurlijk al van verre zien aankomen.

Het lag onder een boom aan de rand van een nog droog liggend kanaal.

Zij ging zitten en keek op haar gemak wat rond.

Even lekker ongegeneerd uitrekken en gapen.

Zij was echt ontspannen.

Haar aandacht werd nog een momentje ergens door getrokken.

Zij zwaaide nog even met haar staart en ging er op een sukkeldrafje vandoor, waarna ze even later uit het zicht verdween.

Alsof het nog niet genoeg was had Oudejaarsdag nog één verrassing in petto.

Een klapekster, en nog behoorlijk dichtbij ook.

Een mooi en door mij zeer gewaardeerd besluit van 2019.