AWD - Oktober 2020

Oktober is de maand van de damhertenbronst, van paddenstoelen en van de komst van wintergasten. 

Deze onderwerpen zullen stuk voor stuk, de een wat uitgebreider dan de ander, aan bod komen.

Het duo gewone vuurzwammetjes (Hygrocybe miniata) mag het bal openen.
 

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

Maar…… de lightbox werkt bij mij in Google Chrome niet. 

Als je ze toch groter wilt zien moet je stuk voor stuk op elke foto klikken.

Bloggers wegen zijn nog steeds ondoorgrondelijk.

Heksenboter (Fuligo septica) heb ik kort geleden ook al een keer laten zien, maar deze exemplaren vond ik mooi genoeg om in deze post op te nemen.

Zoals zo vaak was ik op zoek naar iets heel anders, maar als dat niet lukt blijkt er vaak iets anders voor in de plaats te komen.

De gele kleur knalde er wel uit in een omgeving waar bomen en verdorde varens overheersten.

Grote parasolzwammen (Macrolepiota procera) kan je niet over het hoofd zien, 

en zeker dit exemplaar niet dat een hoed van ca. 20 cm had. 

Ik heb ze ooit gezien met een doorsnede van 30 cm.

Het damhert (Dama dama) liep zonder op of om te kijken op een vroege, zonnige morgen voorbij.

Hij was in gedachten leek het.

Hij kwam wat futloos over, wellicht een blauwtje gelopen. 

Andere herten lieten zich in de wijde omgeving duidelijk horen.

Zandtulpjes (Peziza ammophila) waren het doel van een wandeling naar de woestijn.

Ik vond ze al gauw, waarbij ze in de schaduw toch heel anders ogen dan in de zon.

Mijn macrolens was in de revisie, dus ik moest het doen met mijn 18-200 mm lens.

Het viel mij niet tegen, hoewel het met de macrolens ongetwijfeld beter gegaan zou zijn.

Door heel voorzichtig het zand wat weg te halen werd een klein beetje steel zichtbaar.

Als het zonlicht er doorheen valt zien ze er weer anders uit.

Van dit zeldzame zwammetje, dat in het duingebied zijn habitat heeft, vond ik  in totaal zo'n 20 exemplaren.

Zoals altijd waren de duinfranjehoedjes weer ruim vertegenwoordigd.

Een betrekkelijk zeldzame bewoner van het duin is de duinstinkzwam (Phallus hadriani).

Tussen het helmgras vond ik er een tiental, op een paar na allemaal in staat van verval.

Een enkeling stond vrij genoeg om er een plaatje van te maken.

Dit was duidelijk de jongste van het stel.

Met een beetje moeite kon ik hem zo fotograferen dat hij niet in de volle zon stond.

Op de terugweg viel mij deze zwam op, in eerste instantie door de kleur.

Het bleek een dennenvoetzwam (Phaeolus schweinitzii) te zijn.

Ik kende deze zwam niet, maar vond vooral de vorm wel interessant.

Op een andere dag zag ik deze aalscholver (Phalacrocorax carbo) op een paal zitten om zijn veren te drogen.

Op zich niet zo heel bijzonder, maar hij stond er wel mooi bij.

Ik had liever wel een andere achtergrond gehad.

En hoe moet je dit uitleggen?

Word ik uitgelachen of zat de aalscholver uitgebreid te gapen?

Ik was die morgen op zoek gegaan naar zwartwordende wasplaatjes (Hygrocybe conica).

Ik heb ze gevonden en was vooral met dit plaatje heel tevreden.

Er waren er nog meer, maar helaas waren de volledig zwarte al te ver in een vervallen staat.

Op een andere plek vond ik er nog meer.

Deze was al veel groter, en de kleur begon al meer richting zwart te neigen.

Kortom, nog steeds niet de volledig zwarte, misschien nog in november.

Waarneming.nl stelt als naam voor dit zwammetje schubbige fopzwam (Laccaria proxima) voor .

Het zwammetje stond moederziel tussen mosjes.

Ik had al voortdurend koperwieken en kramsvogels zien vliegen, 

dus een poging wagen om ze te fotograferen lag voor de hand.

En voilà, een kramsvogel (Turdus pilaris) en zo waar in de vlucht.

Ik had geluk dat ik een aantal kramsvogels goed kon benaderen door via een dalletje en verscholen achter begroeiing dichterbij te komen.

Daar kon ik enkele kramsvogels goed zien, snoepend van de bessen.

Zo zat het eens een keer volledig mee, want deze vogels geven niet zo makkelijk zulke kansen om ze te benaderen.

Het maakt ook duidelijk waarom ze naar Nederland afgezakt zijn.

Nog eentje om te laten zien hoe mooi ze zijn in deze entourage in het zonlicht.

Nog een plaatje van de swingende gewone vuurzwammetjes waarmee ik deze post begonnen ben. 

Libellen waren er niet veel meer in oktober.

Een van de weinigen die ik nog zag was op een blad in het water terecht gekomen.

Jammer, maar helaas.

Oktober, damhertenbronst.

Hoog tijd om er iets van te laten zien.

Wat heb ik dit veel gezien, indrukwekkend!

Ze waren aan het burlen (of beter gezegd knörren zoals het genoemd schijnt te moeten worden)

of hun leven ervan af hing.

Hier draait alles om: het veroveren van de hindes.

Of deze aanpak gewerkt heeft betwijfel ik want de hinde was razendsnel en volgens mij buiten bereik van dit begerige hert.

Ik heb het dit jaar zó mooi meegemaakt dat ik er een aparte post aan zal wijden.

Dit hert kwam al burlend uit een dalletje tevoorschijn: ik zat op de eerste rij.

Op een dag waren er tientallen herten, veel gevechten en één toeschouwer.

Wat wil je nog meer?