AWD Februari en Maart deel 1

 

In afwachting van de zomergasten en het losbarsten van de lente blijf je natuurlijk niet binnen zitten wachten, 

maar ga je op mooie dagen op stap in de hoop op mooie waarnemingen. 

De wateroverlast was in het zuidwestelijke deel van de AWD spectaculair. 

Het was net of je in een volkomen nieuw natuurgebied terechtkwam. 

Mijn ervaringen heb ik in twee delen verwerkt.

Torenvalkjes (Falco tinnunculus) zie je meestal wel ergens jagen, soms op redelijke afstand.

Blauwe reigers laat ik wel vaker zien, ook al omdat ik ze vaak tegenkom.

Ik vond het vliegbeeld mooi genoeg om hier te laten zien.

Enkele voor mij onbekende bezoekers van de AWD hadden een soort observatieplaats gebouwd.

Hier kon je van korte afstand pimpelmezen, koolmezen, vinken, een roodborstje en grote bonte spechten zien.

Het pimpelmeesje (Cyanistes caeruleus) komt als eerste aan de beurt.

Een zwammetje zorgde voor de broodnodige variatie:

een echt judasoor (Auricularia-auricula-judae).

Aalscholvers (Phalacrocorax carbo) voelen zich in het waterrijke gebied thuis.

Ze blijven schuw.

Ze hebben altijd wat startproblemen, maar dat levert voor de kijkers steeds mooie beelden op.

De scherpte kan natuurlijk nog wel wat beter.

Damherten, onmogelijk om ze niet tegen te komen in het duingebied.

Ze komen hier soms aan bod als ik denk dat ze een leuk plaatje opleveren.

Niet vanuit een schuilhut, maar vanaf een zitplaats met een door struiners van takken gemaakte wand erachter.

Grote bonte spechten (Dendrocopos major) voelden zich daar goed thuis.

Ik vermoed wel dat er in de wintermaanden gevoerd wordt.

Buizerds (Buteo buteo) cirkelden, meestal op grote hoogte, boven het gebied.

Slechts af en toe kwamen ze op een redelijke afstand.

Natuurlijk wil je ze wel van wat dichterbij zien, maar het is hoe dan ook een mooi gezicht als ze zich, 

gebruik makend van de thermiek, snel over grote afstanden verplaatsen.

Torenvalkjes kwamen nog wel eens wat dichterbij, maar ook zij hielden helaas wat te veel afstand.

Natuurlijk kan ik gaan croppen als een malle, maar dat wil ik niet.

Tot en met maart mag er nog op damherten gejaagd worden, 

om het veel te grote aantal terug te brengen.

Soms merk je daar wat van.

In een afgelegen gebied was het een drukte van belang: 

tientallen kraaien vlogen rond terwijl anderen in de boompjes zaten.

Dat trok natuurlijk mijn aandacht.

En jawel: daar de lag de binnenkant van een damhert.

Ik had al eerder wat geknal gehoord en ik was bovendien een pick-up met twee geschoten damherten erin tegengekomen.

Je weet dan dat de herten ontweid moeten zijn, maar je vindt er zelden de overblijfselen van.

De kraaien, en wellicht vossen, zorgen er dan voor dat alles zorgvuldig wordt opgeruimd.

Ik vond overigens de resten van twee herten, een meter of 10-15 van elkaar verwijderd.

Kleine vogeltjes waren er ook wel te zien, vaak onrustig en daardoor wat op afstand.

Deze roodborsttapuit (Saxicola rubicola) zorgde voor een mooi sfeerbeeld.

Hier mocht ik al wat dichterbij komen, waarschijnlijk om mij weg te lokken bij het nest in aanbouw.

Er waren wel meer kleine vogeltjes, zoals grote barmsijzen, rietgorzen en witte kwikstaarten, 

die in groepjes op zoek waren naar voedsel.

De platen die ik ervan kon maken waren voornamelijk bewijsplaatjes.

Tot slot nog drie bezoekers van de "observatiehut", waar de vogeltjes soms tot op minder dan een meter afstand kwamen.

Koolmees (Parus major)

Roodborst (Erithacus rubecola)

Pimpelmees (Cyanistes caeruleus)

In deel 2 nog wat beelden van wintergasten, maar ook van de enorme invloed van de regenval op het duingebied.

De verrassing van maart was :