Jaaroverzicht 2015

Eind 2015, tijd voor een terugblik.

Mooie beelden en bijzondere momenten passeerden weer een keer de revue.

Een selectie maken, dat was pas een uitdaging, eigenlijk niet te doen.

De fazant hoorde bij mijn eerste bezoek aan Schiermonnikoog.

Door het grote aanbod aan foto's in mei was het moeilijk kiezen.

De fazant verdiende echter wel een plekje en komt daarom als startfoto bij dit overzicht.

JANUARI

Bezoeken aan de AWD leverden vele mooie momenten op met wintergasten zoals de wilde zwanen. Ook vossen werkten goed mee.

Aan het strand en bij de Zuidpier van IJmuiden heb ik mij eveneens prima kunnen vermaken.

Toch heeft een exotische vogel een plekje in mijn overzicht veroverd.

Het is niet de pelikaan die wekenlang in Castricum bivakkeerde.

Het is de koereiger geworden, die ik urenlang kon volgen, terwijl hij druk bezig was met muizen vangen.

FEBRUARI

Voor mij was er geen twijfel mogelijk.

Ook al was ik heel tevreden met een aantal foto's van reeën en een klapekster, over de pestvogel hoefde ik niet na te denken.

Pestvogels behoren tot mijn favoriete wintergasten.

MAART

De ooievaar had flinke concurrentie van baltsende futen, een zilverreiger, opnieuw reeën en een klapekster.

Maar ook al is het een cliché, de ooievaar symboliseert toch het naderende voorjaar.

APRIL

Blauwborst, tapuit, roodborsttapuit, ze krijgen niet meer dan een eervolle vermelding. 

Ook duinviooltjes en padden komen in deze categorie terecht.

Bruine kikkers zijn de uitverkorenen.

Zij hielden zich vol overgave met de liefde bezig.

Inniger konden de omhelzingen nauwelijks zijn, op het land, maar vooral in het water.

MEI

Schiermonnikoog was een openbaring. De vakantie vloog om en bracht een groot aantal boeiende momenten. 

Fazanten, oeverzwaluwen, en talloze andere vogels hielden mij moeiteloos bezig.

Toch is de duinhagedis, ook wel zandhagedis genoemd, de grote winnaar.

Ik heb vele uren aan de hagedissen besteed.

Het intieme moment tussen hagedis en mier vond ik het hoogtepunt.

JUNI

In de AWD werd mijn aandacht tijdens een ochtendwandeling getrokken door een paartje onrustige kieviten.

Even later werd duidelijk waarom. 

Ik was nietsvermoedend vlakbij hun jongen terecht gekomen.

Het bleken er vier te zijn, die voorzichtig hun koppie omhoog staken en vervolgens een veiliger omgeving gingen opzoeken.

Het leverde mij een aantal zeer onverwachte plaatjes op.

JULI

Juli was zonder de twijfel voor mij de maand van de reeën.

Niet alleen zag ik voor het eerst sinds lange tijd weer een bok, maar ik trof ook een aantal keren een reegeit met een kalfje.

Daar konden bijvoorbeeld libellen, juffers, zonnedauw en amfibieën niet tegenop.

AUGUSTUS

Wat was er veel moois te zien.

Spinnen, libellen, juffers, boomkikkers, diverse zwammetjes, slakken, vlinders en niet te vergeten parnassia.

Ik heb voor de wespenspin gekozen - toch al een favoriet van mij - omdat ik niet alleen de spinnen zelf (vrouwtjes en zelfs enkele mannetjes), maar ook de eitjes en cocons heb gevonden.

SEPTEMBER

Bij de boomkikkers heb ik vele uren doorgebracht, zeker nu ik ze niet alleen op de takken en bladeren van braamstruiken heb gevonden.

De concurrentie was helaas voor deze kikkers te groot.

Ook deze maand hielden juffers, spinnen en zwammen mij veel bezig.

De foto van deze maand is gemaakt op La Gomera, een van de Canarische eilanden.

In plaats van deze foto had ik ook een andere van de libellen kunnen kiezen of een foto van een hagedis.

Ter wille van de variatie is het een vuurlibel geworden.

OKTOBER

Ook al heb ik een aantal geslaagde foto's van de bronst, deze keer geen damherten.

Oktober is toch wel de maand van de zwammen. 

Opnieuw was het lastig om een keuze te maken, maar ik denk dat dit muizenstaartzwammetje wel representatief is.

NOVEMBER

Vossen waren ook in de race voor de maand oktober.

Ik had echter deze foto als mogelijke kandidaat voor november waardoor de keuze iets makkelijker werd.

DECEMBER

Vooral op het gebied van vogels was er eindelijk weer een ruime keuze.

Grote zaagbekken, brilduikers en zelfs een kuifaalscholver zorgden voor veel concurrentie.

De velduil is echter de winnaar geworden.

Ik heb toch al een voorliefde voor uilen.

Toen ik voor het eerst van mijn leven de kans kreeg velduilen te zien was het voor mij al duidelijk dat een geslaagde foto de foto van de maand december zou worden. 

Jammer voor de kuifaalscholver die als goede tweede eindigde.

In december heeft die al voldoende aandacht gekregen in een verslag over de Zuidpier van IJmuiden..

Een velduil dus, een vogel van de rode lijst.

Een prachtige afsluiter.

Dit is natuurlijk het uitgelezen moment om iedereen te bedanken die het afgelopen jaar mijn blog heeft bezocht en eventueel ook nog een reactie heeft gegeven.

Ik wens iedereen voor 2016 veel geluk en een goede gezondheid.

Ik wens iedereen bovendien veel plezier met fotograferen en het genieten van de natuur in 2016.

Op zoek naar velduilen

Het was in december al gauw bekend dat er velduilen in Zevenhuizen zaten.

Toen ik eenmaal wist waar ik moest zijn ging ik op 14 december naar ze op zoek.
Ik had er nog nooit één gezien.

De heenreis viel echter niet mee. 

In tegenstelling tot de verwachtingen was het mistig, al gauw gecombineerd met een file. 

Als je dan ook nog eens een keer verkeerd rijdt hoop je wel dat het daarna mee zal zitten.

Op de dijk bij Zevenhuizen was al van een afstand een aantal auto's en fotografen te zien.
Er bleek één velduil op het land te zitten op een onaantrekkelijke plek.
We moesten even geduld hebben totdat er actie zou komen.

Je hebt dan even tijd om wat rond te kijken.
Wat een kapitaal was er weer te zien. De ene lens nog groter dan de ander.
Ik viel wel wat uit de toon met een "kleine" 100-400 mm lens.

De omstandigheden waren gelukkig wel verbeterd al was het allesbehalve ideaal.
Zo lang een vogel op het land zit is daar redelijk mee om te gaan omdat een geschikte sluitertijd bij een stilzittende uil wel te vinden is.
Het was ook lastig om een laag standpunt te vinden.
Je bent tenslotte afhankelijk van waar de uil gaat zitten.

Het maken van een geslaagde foto is zoals bekend van vele factoren afhankelijk.
Het licht bijvoorbeeld was maar af en toe zoals ik graag wilde.

De eerste uil die ik zag bleef maar zitten.
Terwijl ik er toch enkele uren geweest ben kwam hij nauwelijks van zijn plaats.
Gelukkig waren er iets verderop nog twee uilen.
De eerste was op de hierboven staande beelden te zien.
Zoals gezegd had ik er nog nooit één gezien.
Ik was dan ook blij met wat ik kon zien en fotograferen.

Na een tijdje poseren en rondkijken vond hij het mooi geweest en ging op jacht.

De derde kreeg ik mooi in beeld toen de zon even doorbrak.
De foto's heb ik allemaal een beetje gecropt, maar ik wilde dit niet teveel doen.
Het zou de indruk kunnen wekken dat ik er erg dichtbij geweest ben.
Deze zat aan de overkant van een brede sloot.

Met dit soort beelden ben ik dik tevreden.
Het was verbazingwekkend hoe ontspannen de uilen op de drukte reageerden.

Een bijzonder moment was de ontmoeting tussen twee uilen die allebei op jacht waren gegaan.
Het leek wel of het om een afbakening van een territorium ging.

Het is een mooi gezicht zoals ze laag over de landerijen vliegen, op zoek naar muizen.

Het viel mij mee dat de uil mooi opviel tegen de donkere achtergrond.

Natuurlijk hoop je dat ze dichterbij komen en dat je ze nog beter kunt fotograferen.
De eerste kennismaking met velduilen is mij hoe dan ook uitstekend bevallen.

Een prooi vangen was er niet bij.
Als het wel gebeurd zou zijn is het nog maar de vraag of je dat goed in beeld kon krijgen.
Op de website van Vroege Vogels staat een filmpje van een velduil die verbluffend snel een muis weet weg te werken.

Even uitrusten na een vruchteloze jacht.

Even later opnieuw op jacht, nu naar de andere kant van het kanaal dat achter de dijk lag.

Na een aantal uren vond ik het mooi geweest.
Er stonden inmiddels bijna 50 auto's op de dijk geparkeerd.
De velduilen waren duidelijk populair.

Op 31 december volgt nog mijn jaaroverzicht waarmee ik 2015 zal besluiten.

Zuidpier IJmuiden

Op 7 december leek het weer aantrekkelijk genoeg om de pier van IJmuiden weer eens te bezoeken.

Je weet nooit wat je er kunt verwachten, dus ik wilde mij laten verrassen.

Ook al stond er behoorlijk wat wind, het was wel zonnig.

Op het strand aangekomen zag ik dat er grote hoeveelheden meeuwen waren. Vlakbij het strand waren vissers met hun werk bezig.

Thuisgekomen zag ik dat mijn foto's een ongebruikelijk klein formaat hadden.

Ongemerkt en onverwacht had ik blijkbaar iets onhandigs met mijn instellingen gedaan. 

Op het formaat van de foto's in dit blog had het echter geen invloed.

Er waren enorme aantallen drieteenstrandlopers, die zoals gebruikelijk  bedrijvig heen en weer renden. 

Af en toe namen ze de tijd om een schelp leeg te pulken.

Het strand was namelijk bezaaid met schelpen.

De drieteentjes scharrelden hiertussen rond om iets van hun gading te zoeken.

Steenlopers behoren ook tot de vaste gasten. 

Ze trokken zich niets van de drieteentjes aan en zochten onverstoorbaar naar iets lekkers.

Dit was een uitzonderlijk beeld: een strandloper in zijn eentje aan de wandel.

Op deze dag hadden de drieteentjes blijkbaar bedacht dat ze in bad moesten.

Overal zag je ze spartelen en spetteren.

Zo nu en dan vloog er één op om even verder een nieuwe plek te kiezen.

Na de inspanningen van het baden was het tijd voor rust.

Toen ik van het strand de pier was opgeklommen zag ik niet veel later een zeehond zwemmen.
Zou hij door zijn rechteroog wel wat kunnen zien?
Er zat in ieder geval een witte vlek op.

Hij kwam mij even nieuwsgierig bekijken.

Daarna ging hij rustig verder met vissen, op wat grotere afstand van de pier.

Aan de andere kant van de pier, waar het water veel onrustiger was, zag ik een aalscholver zwemmen.

Toen hij de kant opklom zag ik dat het een kuifaalscholver was.

Ik had ze eerder in IJsland gezien, maar nog nooit in Nederland.

Het leek erop dat hij behoorlijk moe was.

Hij ging op de rotsblokken zitten en keek af en toe wat om zich heen.

Het leek wel of hij vooral aandacht had voor overvliegende vogels.

Van mij trok hij zich weinig aan.

Het gaf mij de kans om niet alleen op mijn gemak een heleboel foto's te maken maar ook om steeds iets dichterbij te klimmen.

Zo dichtbij was ik nog nooit bij een kuifaalscholver geweest.

Hoe vaak krijg je de kans om zo'n standpunt te kiezen?

De vogel zag er in het licht van de laagstaande zon prachtig uit.

Af en toe zat hij flink te gapen.

Het versterkte mijn gevoel dat hij zat bij te komen.

Dit was voor mij het ideale standpunt om hem te fotograferen.

Ik ben niet dichterbij gekropen omdat ik hem niet wilde opjagen.

Energie verspillen zou niet goed voor hem zijn.

Kleine vogeltjes waren er die middag niet te zien. 

Waarschijnlijk waaide het te hard. 

Ze zullen wel beschutting gezocht hebben en ik kan ze geen ongelijk geven.

Ook al was de variatie in soorten deze dag niet zo groot, het bezoek was beslist de moeite waard.

Bij deze wens ik iedereen prettige Kerstdagen.

Afscheid van de herfst?

Komt er nu echt een einde aan de herfst?
Meteorologisch gezien moet je daar wel vanuit gaan.

Tot in december werd ik echter verrast door zwammetjes waarop ik niet meer gerekend had.

Mijn startfoto is op 23 november in de AWD gemaakt. 

Er was toen zelfs wat ijsafzetting op de hoed van deze zwam. 

Ik keer eerst nog even terug naar Leyduin, wat eerder in dit najaar.

Dit zwammetje zal golfliefhebbers wel aanspreken.

Het lijkt wel een golfbal op een tee, klaar voor de afslag.

Verscholen achter een blad dacht het rechter insect dat het niet zou opvallen dat hij een prooi gegrepen had.

Niets was minder waar.
Mijn oog viel erop toen ik bezig was met het fotograferen van zwammetjes.

Een klein paddenstoeltje stond hier in een kleurrijke omgeving.

Ook deze kleine hoort bij de categorie meest gefotografeerde paddenstoelen.

Ze waren in de herfst dan ook overal te vinden.

Het was wel makkelijk dat deze op een tak groeide die ik eenvoudig kon verplaatsen.

Bezoek.

Blijkbaar was er van alles te halen voor deze vlieg.

Er werd geen plekje overgeslagen.

Zo maar een zwammetje tussen de mosjes.

Als ze niet te klein zijn lukt het wel om er een mooi plaatje van te maken waarbij ook genoeg ruimte aan de randen overblijft.

Witte koraalzwammetjes steken mooi af tegen het groen van mossen.

Ook al heb je deze soort al vaker gefotografeerd, er hangt blijkbaar een soort magie rond deze zwammetjes.
Keer op keer worden er weer plaatjes van gemaakt.

Ook al lijkt de landingsplaats op degene die ik hierboven heb laten zien,
het is toch een andere zwam in een ander gedeelte van het landgoed.

Opnieuw werd geen plekje overgeslagen.

Was hij op zoek naar sporen?

De herfst is de tijd van de geweidragers.

Edelherten en damherten beleven in de herfst hun jaarlijkse hoogtepunt tijdens de bronst, 

maar op een lager niveau proberen geweizwammetjes op te vallen.

Afhankelijk van het licht en de plaats waar ze groeien krijg je heel verschillende beelden.

Zo kan het ook.

Er is midden op de dag toch een mystiek, spookachtig sfeertje ontstaan.

Een mooi beeld om mijn bezoeken aan Leyduin mee af te sluiten.

De andere beelden komen uit de AWD.

Al zwervend door het duingebied stuitte ik op  deze russula. 

Ik was ze in het najaar al vaker tegengekomen, maar nooit op een plek die mij beviel.

Uiteindelijk is het dan toch nog gelukt.

In Leyduin vond ik dit jaar voor het eerst kopergroene bekerzwammetjes.

Ik was echt verbaasd om ze in december(!) voor het eerst in de AWD te vinden.

Er lag een aantal stukken hout die gedeeltelijk de kenmerkende kopergroene verkleuring hadden.

Tot mijn verrassing groeiden er nog wat zwammetjes op een van die stukken.

Niet bijster fotogeniek, maar ik was er toch wel blij mee.

Dit najaar heb ik voor het eerst bewust een rupsendoder gezien.

Dit exemplaar was ca. 3 cm lang.

Op een oude, deels vergane boomstronk zag ik een aantal grote klodders groenige, slijmerige massa liggen. 

Het leek wel of er bekertjesmos door omhuld was, een soort mosje in gelei dus.

Thuis kon ik er niets duidelijks in herkennen.

Het bleek om slijmzwammen te gaan.

Er vlak naast groeiden piepkleine paarse knoopzwammetjes.

Tot besluit nogmaals de zwam met ijskristallen op zijn hoed.

Ik vond dit een heel bijzonder gezicht.

En nu maar afwachten of we binnenkort nog meer winterse beelden kunnen vastleggen.

En de volgende keer?

De Zuidpier van IJmuiden met o.a. een kuifaalscholver.