donderdag 29 augustus 2019

Badscènes Drunen

Nu Nederland in de laatste week van augustus weer verwend werd met een hittegolf leek het mij een goed moment om eens terug te kijken.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.
De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

In mei heb ik met een kennis een bezoek gebracht aan Vogelhuis Drunen.
 René had op zijn blog al laten zien dat hij van magisch licht bij dit vogelhuis had genoten. 
Dat wilde ik ook wel eens meemaken, dus op 8 mei ben ik daar heen geweest.
Helaas, geen magisch licht, wel af en toe regen en tamelijk somber weer.
Ook dan kan je een mooie dag meemaken. 
Deze gaai (Garrulus glandarius) had het in de vijver heel erg naar zijn zin.
Een zanglijster (Turdus philomelos) aarzelde en aarzelde, maar besloot het uiteindelijk alleen bij drinken te houden.
Een merel man (Turdus merula) gaf het goede voorbeeld maar de zanglijster liet zich niet overhalen.
De merel genoot, wij ook.
Er verscheen ook een paartje wilde eenden (Anas platyrhynchos).
Zij liet zien hoe je ook op een andere manier van een bad kan genieten.
Appelvinken (Coccothraustes  coccothraustes) bleven niet achter. 
Deze schitterende vogels lieten zich regelmatig bewonderen.
Ook in bad weten ze van wanten.
Ze spetterden vol overgave.
De koolmees (Parus major) kwam niet alleen om te drinken, al ging het er in dit geval wat minder uitbundig aan toe.
Er waren ook regelmatig lichtere, drogere momenten.
Het roodborstje (Erithacus rubecula) was op zo'n moment een stille genieter.
Zelfs eekhoorntjes (Sciurus vulgaris) lieten zich van een voor mij onverwachte kant zien.
Ik had ze nog nooit in het water gezien.
De slimmeriken hadden snel door dat er een paar nootjes onder het wateroppervlak lagen.
Bang om natte pootjes te krijgen zijn ze absoluut niet.
Ik vond het heel verrassend om ze zo te zien speuren naar wat eetbaars.
Het zoeken werd beloond. 
Met een beetje fantasie zou je zelfs kunnen zeggen dat ze hier haar voorpootjes waste.
De laatste badgast van deze serie was een houtduif (Columba palumbus) die zich behoorlijk uitsloofde.
Trots zat hij na afloop doodstil in het water alsof hij wilde zeggen
"Hebben jullie er ook zo van genoten? "

Genoten hebben we zeker, ook al waren de omstandigheden niet zo magisch als we gehoopt hadden.
De natuur blijft onvoorspelbaar.
Verveeld hebben we ons geen moment. 



maandag 19 augustus 2019

ZooParc Overloon

In augustus ben ik met mijn vrouw en een van onze kleinzoons naar ZooParc Overloon geweest.
Het bijzondere van dit relatief kleine dierenpark is dat je daar veel van de voorspelbare dieren niet zult vinden.

We hoopten in het bijzonder daar een reuzenmiereneter  te zien. 
Helemaal bijzonder was dat er op 2 juni een jonge miereneter was geboren, die we natuurlijk ook graag wilden zien.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.
De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.
Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

's Morgens was alleen het mannetje buiten, in het verblijf waar 's middags tussen 2 en 4 uur moeder en kind te zien zouden zijn.

Reuzenmiereneters (Myrmecophaga tridactyla) leven in Centraal- en Zuid-Amerika.
Van neus tot staartpunt kunnen ze ruim 2 m lang worden.
De bijbehorende schouderhoogte is dan ca. 60 cm..
Het zijn interessante en wat mij betreft wat mysterieuze dieren.
Wat een moment toen ze samen naar buiten kwamen!
Voor zulke interessante dieren wil ik nog wel eens naar een dierentuin gaan, want de kans dat je ze in het wild ziet is niet groot.
Het jong lift maandenlang op de rug van zijn moeder mee totdat het sterk genoeg is om zelf te lopen.
De kleine is van jongs af aan een kopie van zijn ouders.
Reuzenmiereneters kunnen door zo'n 150 keer per minuut hun tong uit te steken duizenden termieten uit termietenheuvels halen.

Er waren meer interessante dieren.
Ik laat eerst enkele soorten zien die eveneens uit Zuid-Amerika komen.
Nandoes (Rhea americana) hadden 11 jongen, waarvan hier één voorbeeld.
Nandoes zijn verwant aan de Darwins nandoe (Rhea pennata) die ik vorig jaar in Patagonië heb gezien.
Nandoes doen ook denken aan struisvogels, maar zijn kleiner.
Chileense flamingo's (Phoenicopterus chilensis) heb ik regelmatig gezien in Patagonië maar meestal op afstand.




Zwarte slingerapen (Ateles paniscus) zijn de laatste dieren van Zuid-Amerika die ik hier laat zien.






Ik heb dit beeld uitgekozen omdat ik de houding om te drinken  opvallend vind.





















Hij wilde ook de omgeving in de gaten houden, je weet tenslotte maar nooit.






In ieder geval kon je zo zijn gezicht goed zien.





















De volgende beelden horen bij Afrika.
Natuurlijk zijn er in dit dierenpark veel meer dieren te zien, ook afkomstig van andere werelddelen dan Zuid-Amerika en Afrika.
Kijk maar eens op de website: ZooParc Overloon
Sommige dieren waren niet of nauwelijks te fotograferen, zoals de fossa (de natuurlijke vijand van de maki's op Madagaskar),
 die pas enkele maanden hier gehuisvest is.
Afrikaanse wilde honden worden in Afrika ernstig bedreigd.
Ik heb ze ooit in Namibië gezien en later in verschillende dierenparken in Nederland.
Het zijn geweldige jagers met een enorm uithoudingsvermogen.
In een dierenpark hebben ze niets aan deze vaardigheden.
Ik heb al lang een zwak voor deze fraaie dieren.
Leeuwen zijn hoe dan ook fascinerend.
Ook leeuwen heb ik al vrij vaak in het wild gezien.
Zoals geldt voor alle dieren komen ze in het wild het best tot hun recht,
maar in sommige dierenparken hebben ze een verblijf gekregen waar ze goed lijken te gedijen.
Op warme dagen worden ze een beetje lui.
Sommige dieren lagen dichtbij de omheining die gelukkig nauwelijks te zien is.
In zo'n imposante bek wil geen enkel prooidier verzeild raken.
De Koning der Dieren, de Lion King.
Jachtluipaarden of cheeta's behoren ook tot de katachtigen die ik graag zie.
Cheeta's heb ik in Afrika zien jagen, met zijn drieën vergeefs achter impala's aan.
Ze hebben net als katten een ruwe tong, zoals ik ooit een keer gevoeld heb bij een opvangcentrum.
De tong voelt aan als ruw, grof schuurpapier.
Jammer dat het licht aan de harde kant was, maar desondanks ben ik zeer tevreden met deze plaat.
Hoe mooi wil je het hebben?
In het wild zal je niet snel zo'n kans krijgen.
Een fraaie afsluiter.

Ik beperk mij tot deze hoogtepunten.
Onze kleinzoon was helemaal enthousiast over wat hij deze dag gezien had.
Dat is uiteindelijk ook de bedoeling van een dagje uit.

maandag 12 augustus 2019

AWD - Juli 2019 deel 3 (libellen en juffers)

In de warme julimaand waren libellen en juffers snel op temperatuur. 
Als ze ergens  gingen zitten was het meestal voor korte tijd, tenzij ze iets bijzonders te doen hadden zoals eitjes afzetten of paren.
Bovenstaande grote keizerlibel nam de tijd, al werd ze wat gehinderd door juffers die schijnaanvallen op haar uitvoerden.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.
De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.
Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Het was ook de maand van de vuurlibellen (Crocothemis erythraea) waarvan de mannetjes onmiddellijk opvielen door hun kleur.
Ook al waren ze druk bezig, ze keerden vaak terug naar hun vaste uitkijk- en rustpunt.
Net als vlinders en allerlei insecten voelden bruinrode heidelibellen (Sympetrum striolatum) zich thuis op het gele jacobskruiskruid.
Als je vroeg genoeg op pad gaat heb je nog wel eens kans een bijzondere libel aan te treffen,
die nog niet helemaal klaar is om weg te vliegen.
Deze drievleugelige gewone oeverlibel  (Orthetrum cancellatum) is uniek in zijn soort.
Als juffer ben je kwetsbaar.
Dit voorbeeld is er een overtuigend bewijs van.
Een tijgerspin had een web gemaakt waar ze in verstrikt geraakt was.
Jammer maar helaas, ze zal gaan dienen als een smakelijke snack voor mevrouw tijgerspin.
Zoals zo vaak heb ik - als ik de kans krijg - haar van verschillende kanten bekeken en vastgelegd.
Hoe anders staat deze libel in het leven.
Ze heeft zich net uit het harnas van de larve geworsteld.
Ze heeft nog een heel leven voor zich, waar ze zich tijdens het opdrogen al op kan voorbereiden. 
Ton-sur-ton.
Deze grote keizerlibel vrouw (Anax imperator) valt door haar groene kleur nauwelijks op tegen de groene achtergrond.
Als haar tijd gekomen is moet zij zich wel blootgeven.
Bij het afzetten van haar eieren valt zij aan de waterkant wel op.
Ze kromde en strekte haar achterlijf voortdurend.
Als het onrustig werd, bijvoorbeeld door langs haar vliegende juffers, vloog zij op om niet veel later op vrijwel dezelfde plek terug te keren.
Langs een ander kanaal was een soortgenoot op een vergelijkbare manier bezig, op het oog onverstoorbaar.
Ze trok er de tijd voor uit.
Te zijner tijd zullen er weer flink wat larven het water uit kruipen  waaruit nieuwe grote keizerlibellen zullen sluipen.
Maar voordat er eitjes afgezet kunnen worden moset er eerst nog iets anders gebeuren.
Hierbij speelde deze man of een soortgenoot een rol.
Zijn gerafelde vleugels maakten duidelijk dat zijn tijd er al bijna op zat.
Omdat hij nog niet opgewarmd was kon ik wat stengels opzij buigen waardoor ik een wat mooiere achtergrond kon krijgen.
Dus zoals ik al eerder zei, kon ik ook in dit geval het onderwerp van verschillende kanten bekijken en tot een mooie compositie komen.
Langzaam maar zeker werd ik meer tevreden.
Met beide laatste platen was ik het meest tevreden.

De maand juli had, ondanks de rui van de vogels, voor mij toch veel te bieden.