Bonaire - Zoutpannen

Bonaire is het eiland van de flamingo's, om precies te zijn van de Caribische flamingo's (Phoenicopterus ruber).

Als je met het vliegtuig naar Bonaire gaat land je op Flamingo Airport.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Tijdens onze eerste dag op Bonaire reden we langs de zoutpannen. 

Er wordt op grote schaal zeezout geproduceerd door middel van indamping van het zeewater.  

De concentratie van het zout, de opgeloste  mineralen en de lichtinval spelen een grote rol bij de kleurenpracht,
zeker in combinatie met de donkere lucht.

Het gedroogde zout wordt ten dele via transportwagentjes over een rail naar een schip vervoerd dat er vlakbij licht aangemeerd,
de rest wordt opgeslagen als witte piramides.

Aan de andere kant van de weg waren er volop aantrekkelijke plekjes te vinden om te gaan snorkelen.

Je kijkt werkelijk je ogen uit als je daar de prachtig gekleurde vissen ziet zwemmen.

Boven water was er echter ook veel moois te zien.

In poeltjes tussen de weg en het strand zagen we onder andere Amerikaanse bontbekplevieren

(Charadrius semipalmatus).

Hier nogmaals.

Ze waren daar niet alleen, er liep ook een aantal Alaska strandlopers (Calidris mauri).

De namen van een aantal vogels heb ik met behulp van Ben gevonden en bovendien door te zoeken op de website "Vogels op Bonaire" .

Ik vond het prettig dat ze niet erg schuw waren.

Tussen de weg en de zoutpannen was een brede vaart.

Toen ik  naar de zoutpannen stond te kijken zag ik aan de overkant van die vaart deze schuwe groene reiger (Butorides virescens) zich uit de voeten maken.

Over de stenen en door het water ging hij er vlot doorstappend vandoor.

Zo zag ik hem ook een keer, zich enigszins verdekt opstellend.

Over kleuren had ik niets te klagen.
Aan de ene kant van de weg de indrukwekkende zoutpannen, aan de andere kant de blauwe Caribische Zee.
Daar zat zo maar een bruine pelikaan (Pelicanus occidentalis) heel mooi te zijn.

Zijn verenpak kwam schitterend uit tegen de verschillende tinten blauw van de lucht en het zeewater.

Ze houden niet alleen van zwemmen, maar ook van duiken.
Het was fascinerend om te zien hoe ze uit de lucht met een loodrechte duik het water in schoten in de hoop een vis te vangen.

Een roodhalsreiger (Egretta rufescens) had wel gevoel voor fotografie.
Hij zorgde hier in ieder geval voor een fraaie achtergrond.

Een soortgenoot kon er ook wat van.
Deze reiger had de zeekant gekozen om zich te laten bewonderen.

Leuk voor de toeschouwers is natuurlijk een beetje show.
Even krabben aan de zijkant van zijn kop leverde onder andere dit beeld op.

Vleugels spreiden deed hij ook.
Ik heb deze plaat gekozen uit een flinke serie.

Flamingo's mogen natuurlijk niet ontbreken.
Allereerst een wat minder gebruikelijk beeld.

Een andere jonge flamingo had gezelschap van een tweetal Amerikaanse steltkluten.
Het tweetal hield goed in de gaten wat de flamingo deed, in de hoop wat eetbaars te kunnen bemachtigen.
Ze liepen hem voortdurend voor de poten, soms er tussendoor .
Af en toe kreeg de flamingo er genoeg van en zwaaide dan met zijn imposante snavel.

Wel volgroeid volgens mij, maar nog niet op kleur.

Geweldig dat ik ze zo goed kon benaderen.
Later laat ik nog wel beelden zien van volwassen vogels want ik heb nog vééél meer.

Amerikaanse steltkluten (Himantopus mexicanus) had ik al even genoemd.
Waarom veel vogels "Amerikaanse" genoemd worden is mij een raadsel, Mexicaanse had hier volgens mij uitstekend gepast.

Ze scharrelden in dezelfde poel hun voedsel op als een vijftal jonge flamingo's.

Op een andere dag zag ik ze op enkele andere plekken, zoals deze volgens mij jonge vogel.

Dit vijftal hoorden bij een groep van 18.
Ik heb er vluchtfoto's van maar daar is nu geen plaats voor.

De laatste schoonheid zat op zijn gemak op de punt van een gedenkteken:
een visarend (Pandion haliaetus).

Ook in de vlucht is het een indrukwekkende vogel.
Jammer dat het licht net niet op zijn kop viel.

Deze visarend zat op een stuk koraal in een binnenmeertje.
Ik vond het spectaculair toen hij opvloog, waarbij een straaltje water van zijn verenpak droop.

Zelfs nu heb ik nog niet alle soorten kunnen laten zien die wij tegenkwamen.
De volgende keer echter de Nederlandse herfst met als thema  "Leyduin" (paddenstoelen).