Burlen als de beste

Als je de sterkste bent, wil je dat als plaatshert wel weten. Concurrenten moeten zo lang mogelijk onder de indruk blijven. Pas als de inspanningen en het tekort aan reserves hun tol gaan eisen krijgen concurrenten een kans. Een tijd niet eten en voortdurend op je hoede zijn valt niet mee.


Als het plaatshert uiteindelijk verslagen wordt heeft hij zijn genen meestal wel doorgegeven.


Op 19 september zijn we nogmaals bij het Aardhuis gaan kijken of we wat meer van de bronst konden zien, in een minder drukke entourage dan op de Wildbaan.


Het werd de mooiste ervaring van de week. Opmerkelijk was dat het in de observatiehut rustiger was dan eerder in de week.

's Morgens zagen we het plaatshert in het bos liggen, zo veel mogelijk in het zonnetje. 

De hindes waren niet ver weg.

Bij de hut moesten wel een tijdje wachten, maar het wachten werd beloond.

Allereerst kwam er een aantal hindes met kalveren uit het bos.

Na het kaalwild volgde het plaatshert op zijn dooie gemak.

Even uitbundig burlen om duidelijk te maken wie er hier de baas is.

Natuurlijk keken de hindes met ontzag naar hem.

Zo gauw een hinde of kalf iets te ver weg liep naar zijn zin, kwam hij in actie.

Alles weer onder controle

Hij keek even rond, alsof hij dacht:

"Is de kust veilig als ik mij even met een van de hindes terugtrek in het bos?"

"Zo, ik ben er weer ". Iedereen mag dit weten.

Bij het onder controle houden van het kaalwild moest hij soms "pootje-over" door de bocht.

Vooral de kalveren liepen nogal eens verder weg dan hem zinde.

Hij paradeerde regelmatig prachtig vlak voor de hut langs.

De hormonen gierden door zijn lijf. Hij burlde voortdurend.

Moeder en kind keken bewonderend naar hem. "Wat een man!"

Soms oogde hij wat vermoeid, maar dat was schijn.

Komt de boswachter met voer?

Terwijl het kaalwild eet, houdt het hert de omgeving in de gaten. Eten is er niet bij.
Toen daagde er een concurrent op.

In volle vaart erop af.

Dat was intimiderend genoeg. De concurrent droop af en ging verderop in het bos liggen.

Vooruit maar, nog een keer liet hij zijn machtige stem horen.

Tevreden keek hij het bos in, maar  .........

....... zijn concurrent zat opnieuw achter zijn vrouwen aan!

Eerst het roedel even naar een veilige plek brengen.

Voor de concurrent was dat al genoeg, hij trok zich opnieuw terug in het bos .

Het plaatshert keek hem tevreden na, zelfs nog wat flemend.

Nog eens flink burlen om duidelijk te maken dat hij de baas is. 

Uitdagers worden zo al bij voorbaat ontmoedigd (hoopt hij).

Het was een mooie afsluiting.

Ook al hebben we geen gevechten en dekkingen gezien, de bronst was wel in volle gang.

Vanuit de hut was deze show van heel dichtbij te zien.

Volgend jaar is de Wildbaan weer aan de beurt.