Bonaire - Pretty Flamingo

Ik kan mij nog goed de song Pretty Flamingo van Manfred Mann herinneren,

Het was ooit  (1966) een grote hit.

De tekst vind ik prachtig en toepasselijk:

On our block all of the guys call her flamingo
Cause her hair glows like the sun

And her eyes can light the skies

When she walks she moves so fine like a flamingo

Crimson dress that clings so tight

She's out of reach and out of sight

When she walks by she brightens up the neighborhood

Oh every guy would make her his if he just could

If she just would

Some sweet day I'll make her mine, pretty flamingo

Then every guy will envy me

Cause paradise is where I'll be

Pretty flamingo, pretty flamingo

When she walks by she brightens up the neighborhood

Oh every guy would make her his if he just could

If she just would

Some sweet day I'll make her mine, pretty flamingo
Then every guy will envy me.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Als afronding van mijn terugblikken op onze vakantie op Bonaire laat ik hier uitsluitend de "nationale" vogels van Bonaire zien.

Na aankomst op Flamingo Airport werden we een week lang verwend met talloze ontmoetingen met flamingo's.

Het verveelde geen moment.

Deze gracieuze vogels bewogen zich elegant langs elkaar, de verliefdheid spatte eraf.

Zelfs als ze elkaar even niet willen zien ziet het er nog aantrekkelijk uit.

Terwijl het paartje nog wat met elkaar te overleggen had, lieten twee chaperonnes zien hoe je  onopvallend synchroon kunt observeren.

Er waren ook enkele flamingo's die even genoeg hadden van de groep.

Even wat afstand nemen van gekrakeel of verliefd gedoe was blijkbaar nodig.

Verder rijdend langs de zoutpannen veranderden niet alleen de kleuren.

Er bleek een grote groep druk met elkaar bezig te zijn.

Opwaaiende veren zorgden voor mooie beelden.

Wat ruziën, imponeren en vooral mooi zijn was overal te zien.

Een beetje minnekozen onder de ongetwijfeld jaloerse blikken van een derde flamingo.
En als je genoeg krijgt van dat geflirt doe je gewoon een struisvogel na: kop onder water. 

Wat ze ook met elkaar doen, het levert prachtige beelden op waar je zonder moeite een hele tijd naar kan kijken.

Er was voortdurend actie.

Ze zijn zo druk met elkaar bezig dat je je afvraagt of al die drukte ook nog een doel heeft.

Dat heeft het wel degelijk.

Mr. Flamingo beëindigt hier zijn hoogstandje.

Bij het Goto meer, dat in het noorden van Bonaire tegen het Washington-Slagbaai NP aan ligt zagen we dieprood gekleurde flamingo's, 

die iets dieper water hadden opgezocht.

Het is overduidelijk waarom de Caribische flamingo het symbool van Bonaire is.

Ze waren op deze plek maar met zijn tweeën hoewel deze flamingo zijn best doet om een mooie acht te vormen.

Als de kleuren wat hard overkomen is dat goed verklaarbaar.

Het was zonnig en snikheet, ongetwijfeld tussen 35 en 40 °C.

Met dit beeld beëindig ik mijn terugblikken op een zeer geslaagde reis naar Bonaire.

Ik wil iedereen bedanken die mijn berichten heeft bekeken en gelezen en vooral degenen die een reactie hebben gegeven.

Herfst in Groenendaal

Ook dit najaar heb ik een paar keer rondgestruind in het wandelbos Groenendaal in Heemstede, 

voor een aantal bloggers bekend als de achtertuin van Dick. 
Net als andere jaren heb ik daar een paar interessante soorten gevonden, maar ik heb ook geprofiteerd van een aantal tips van Dick.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Porseleinzwammetjes kunnen velen bekoren.

Het blijft dan natuurlijk wel een zoektocht naar een onderscheidende compositie.

Over de twee hierboven staande ben ik zeker tevreden, 

maar het was wel lastig om een keuze te maken met welke ik deze post zou beginnen.

Ongetwijfeld weer een kwestie van smaak.

Dit plaatje weerspiegelt naar mijn mening de kleuren die zo typerend voor de herfst zijn.

Een enkele houtknotszwam (Xylaria polymorpha), ook wel dodemansvinger genoemd, 

die overigens niet geheel alléén op het rottende hout voorkwam.

Het zijn eenjarige zwammen die zich voortplanten via sporen.

Intermezzo.

De zwam was verscholen achter plantjes en dat leverde, min of meer per ongeluk, dit plaatje op.

De zwam zelf bleek niet zo erg bijzonder.

Dit zwammetje intrigeerde mij door zijn opvallende vorm, de hoed was enigszins geknikt en vertoonde een flink "spuitgat" voor het verspreiden van sporen.

Waaiertjes (Schyzophillum commune) worden beschouwd als de zwam die het meest over de wereld verspreid is.

Hij komt voor op alle continenten, op eén na.

Antarctica moet het zonder doen, wat een verrassing.

De "ijspegeltjes" hadden er overigens wel goed gepast.

Ik vond het lastig om er plaatjes van te maken die mij bevielen.

Het op de stam en de zwammetjes vallende licht en de overmaat aan soortgenoten speelden hierbij een grote rol.

Het was een zoektocht die geruime tijd duurde, waarbij passanten vaak vroegen waar ik mee bezig was.

Het is gek dat ik er in voorgaande jaren geen aandacht aan besteed heb.

In de nabijheid groeiden ook zalmzwammen en beukenkorrelkopjes, maar die leverden geen platen op die ik hier wil laten zien.

Nog een groepsfoto tot besluit van de waaiertjes.

Ik trof daar ook nog deze soort aan, geen idee hoe hij heet.

Het zou een aderzwam kunnen zijn, wellicht de oranje aderzwam.

Een bijzondere soort die het daar heel goed deed.

Het was wel weer even puzzelen hoe ik daar een behoorlijk plaatje van zou kunnen maken.

Iets meer naar links was mooier geweest, maar dan zou een andere zwam ook deels in beeld komen.

Dat wilde ik niet.

Een beetje verscholen in een holte in de stam liet deze zwam nog een extraatje zien.

Een moment van stilte.

Een piepklein zwammetje gedijde goed in de entourage van herfstkleuren.

Nee, dan is dit andere koek.

Op een liggende stam trof ik een viertal pruikzwammen aan, er schijnen er zelfs zes geweest te zijn.

Pruikzwammen (Hericium erinaceus) blijken een bedreigde soort te zijn die op de rode lijst staat.
Ze behoren tot de meest bedreigde paddenstoelen van Europa

In 2016 was de pruikzwam zelfs de paddenstoel van het jaar.

In Wikipedia kan iedereen details over deze bijzondere zwam lezen.

De grootste die ik heb gezien waren volgens mij ca 40 bij 25 cm.

Meestal zie je pruikzwammen, ook wel apenkop genoemd, hoog aan levende bomen hangen.

In Groenendaal groeiden ze op een liggende stam, waardoor het fotograferen een stuk makkelijker was.

Tot besluit van mijn paddenstoelenjaar in Groenendaal nog een porseleinzwammetje, 

heel fragiel in een mooie herfstachtige  omlijsting.

Mijn voorraad paddenstoelen is hiermee nog niet op.

De volgende keer echter eerst:

Bonaire - Vogels

Bonaire bleek tijdens onze vakantie een onverwacht vogelparadijs te zijn.

Maar aan alle berichtgeving komt een eind.

Na deze post volgt als afronding de nationale trots van het eiland, de Caribische flamingo.

Het loont de moeite om de beelden in de vergroting te bekijken.

De lightbox in Google werkt om een voor mij onduidelijke reden helaas nog steeds niet.

Met Firefox of Internet Explorer lukt het wel.

Vanzelfsprekend stond een bezoek aan het nationale park Washington-Slagbaai op ons programma.

We werden er bij wijze van spreken verwelkomd door deze mooie vogeltjes, op Bonaire chibichibi geheten.

De naam gele zanger (Dendroica petechia rufopileata, yellow warbler) is wat minder gebruikelijk.

Het rode "petje" komt alleen bij de gele zangers van het Caribische gebied voor, 

de Noord-Amerikaanse variant moet het zonder dit typerende petje doen.

Ze zijn heel nieuwsgierig en komen vlakbij je op een tafel of bank zitten.

Ook al wist ik dat kuifcaracara's (Caracara plancus) ook in Midden-Amerika voorkomen, ik was toch verrast dat ik er een zag.

Eerder had ik ze op een geweldige manier meegemaakt in Chili (Torres del Paine).

Ze hebben er totaal geen moeite mee om vanaf een uit de kluiten gewassen cactus de omgeving te observeren.

Bij onze lunchplek, Plantashi Slagbaai, was een meertje waar het wemelde van de vogels.

Het was echter niet makkelijk om daar te fotograferen.

Ik zag hier onder andere deze grote grijze snip (Limnodromus scolopaceus).

Een voor mij onbekende steltloper was de Bonapartes strandloper (Calidris fuscicollis).

Een ander aantrekkelijk natuurgebied is de omgeving van Lake Goto.

Behalve de intussen vertrouwde Caribische flamingo's waren er opnieuw steltlopers die nieuw voor mij waren.

De eerste is de Amerikaanse strandplevier (Charadrius nivosus).

Deze strandlopers zijn ongeveer even groot als drieteenstrandlopers en even bedrijvig.

Het viel niet mee om alle namen te vinden maar onder andere met de hulp van Ben is het uiteindelijk gelukt.  

Dit is bijvoorbeeld een Bairds strandloper (Calidris bairdii).

Een kleine geelpootruiter (Tringa flavipes) had ik al een keer eerder gezien bij het strandje in de buurt van ons appartement.

Bruine pelikanen zagen we vrijwel iedere dag.
Deze pelikaan zwom in de haven van Kralendijk, terwijl een paar meter verderop mensen aan het zwemmen en snorkelen waren.

Er zijn verschillende soorten fregatvogels.
Naar alle waarschijnlijkheid is dit een Amerikaanse fregatvogel (Fregata magnificens).
Ze zweefden meestal te hoog om er zelfs maar een behoorlijke waarnemingsplaat van te maken.
Het was wel boeiend om te zien hoe een drietal fregatvogels een prooi probeerde af te pakken van een meeuw, zonder succes.

Een rode kolibrie (Chrysolampis mosquitus) fotograferen is een enorme uitdaging.
Ze zijn zo kwikzilverig dat de meeste pogingen mislukten.
Soms zat het redelijk mee.

Zelfs kolibries hebben wel eens rust nodig.
Helaas hebben ze dan vaak een voorliefde voor onmogelijke plekjes.
Hier zat er één mooi vrij maar helaas met een rieten dak als achtergrond.

Een oranje troepiaal bezocht af en toe de tuin bij ons appartement.

West-Indische parkieten (Aratinga pertinax xanthogenius) noemt men op Bonaire prikichi.
Meestal zie je ze in groepen.
Deze plaat is niet super, maar je kan zo wel de kleuren van zijn verenpak zien.

Leuker wordt het als je ziet dat een stelletje gek op elkaar is.

De voor mij best passende uitleg hierbij is dat zij hém probeert te verleiden.

Wellicht een beetje opdringerig maar wel heel verleidelijk en lief.
Hier kan hij toch niet voor terugdeinzen?

Dit snavel-snavel contact laat zien dat de liefde wel degelijk van twee kanten komt.

Hoe intens wil je het zien?

Tot een paring kwam het niet.
Daar kozen ze ongetwijfeld een moment voor waarbij ze niet werden gadegeslagen.

Natuurlijk is het mogelijk dat ik mij vergist heb.
Ik kan bij deze parkieten het verschil tussen een mannetje en een vrouwtje niet zien.
Wie wil kan natuurlijk "hij" vervangen door "zij" en "hem" door " haar".

De volgende keer "Groenendaal".